Buluttan tuval..

Çocuk düşleri arasında, bana, sadece bana ait, sadece bana yağan, sadece bana gülümseyen, ben nereye gidersem benimle oraya gelen bulutlar hayal ederdim..

Mozart’ın ilk konserini verdiği yaşlardayken, bulutlar benim için gökyüzüne Tanrı tarafından asılan, ancak büyüyünce uzanıp erişebileceğim pamuktan şekerlerdi. Hep onlardan birkaçına sahip olabilmeyi düşleyerek büyüdüm. Uçurtma yapıyordum, o bile benimle kalmıyor, onların yanına gidiyordu. Güneş, yağmur, kar hep onların yanındaydı.

Yıllar geçti, o pamuktan şekerlere kümülüs dendiğini, su buharı denen şeyi ve bugün bile hala anlamakta zorlandığım tuhaf bir bilimsel döngünün varlığını öğrettiler. Pamuk şeker ile aramıza bilimsel perdeler indi. Halbuki onlar metalaşamaz, bedenlenemezdi. Her şey bir tarafa, sonsuz ve sınırsız kalabildikleri sürece benimdiler. Dolayısıyla o çocuksu hayali mecburen ruhumun arka odalarından birine hapsettim.

Ve bugün ne zaman uçağa binsem, arka odanın o pas tutmuş kilidini açar, onları serbest bırakırım. Başımı cama yasladığım andan itibaren gökyüzünde, bulutların gözlerimin önünde yaptıkları bu muhteşem valslerini izlerim... Ve hayatın ne kadar hızlı biçimde akıp gittiğini... Büyüdüm şimdi; her sene hayattan yeni bir yıl çalıp sona doğru yaklaşıyorum. Yarısına doğru koşar adım giden bir hayatın izleri ruhumun ve bedenimin her tarafına işledi. Bazen kendimi ben bile tanıyamıyorum. ama onlar hala ilk gördüğüm günkü gibi çok güzeller… Çocukluğumun bana bıraktığı en tatlı miras…