Bunalım geçirme işte böyle bir şey..

Bu yazıyı güncel kategorisine koyuyorum. Çünkü bu yazı benim için hiç değişmeyen güncel bir konu. Kimileri: “Benim kendimden başka kimse ihtiyacım yok” diyorlar. Ben bu duruma katılmıyorum. Hele birde hiçbir şeyin olmadığı bir yerde yaşıyorsan kesinlikle katılmıyorum… Havalar ısınıyor. Hiçbir gideceğim yer yok… Ama insan sosyal bir varlık olduğu için dışarı çıkmak için beyni zorluyor. Bu zorlamalara dayanamayarak çıkıyorsun sonunda… Ama ne acıdır ki sen yanlızsındır. Ve gideceğin yerler sınırlıdır… Hatta onu bırak. Grup halinde dolaşanların bile gideceği yerler sınırlıdır… Birde sen mi tek başına gitmek istiyorsun?! Yapamazsın… Sanki hapistesindir… Sanki ıssız bir adaya düşmüşsündür… Konuşacak kimse yoktur… Çünkü herkes lağlabilidir. Ve sen böyle insanları sevmiyorsundur… Bare dışarı çıkmayim diyorsun. Bu seferde içerisi koğuş gibi gelir. Vakit geçsin kitap okuyayim diyorsun. Kitap bir yere kadar… Aynı yerde durmanın vermiş olduğu bir durumla bunalıyosun. İnternet kafeye gideyim bare dersin. Hep aynı şeyler olduğu için oradan da sıkılırsın. Çıkarsın… Ya da bağımlılık yapar sürekli para kaybedersin. Kafeden çıkınca da acıktığını hissedersin. Lokanta da verilen o iğrenç yemeklere deymeyecek paralar veriyorsun. İnsan, böyle yerlere sürülmüş gibi hissediyor kendini. Çok acayip bir duygu… Çevrende ki insanların konuşmalarına bakıyorsun. Senin başka yerlerde “ne kadar boş konuşuyor” dediğin konular çok ciddi konuşulur. Aynı yerde sende yaşaya yaşaya seninde onların içinde beyninin kapasitesi düşüyor. Ertesi gün oluyor… Aynı şeyler… Başka bir gün… Yine aynı şeyler… VOLKAN KAHYALAR