Bunalımın Gölgesinde

09.03.2010-Paris
Buraya düştüğümden beri en ama en umutsuz satırlara anlam veren duygular içerisinde, odama hapsolmuş durumda karalıyorum küçük defterimi. İçim kan ağlıyor. Gırtlağım düğümleniyor. Yola çıktım çalışmak için. Geri döndüm. Gözlerim doluyor. Kimse ama kimseyle konuşmak, görüşmek istemiyorum. En sevdiğim semtlerde tembel bir öğleden sonra gezisi bile yapmak gelmiyor içimden. Şu yazıyı da yazmak gelmedi içimden. Mutfaktan su almayı da istemiyorum. İstemiyorum. İstemiyorum. Bu depresif halimi açıklamaktan korkuyorum. İçki bile içmek gelmiyor içimden. Bunalımlıyım. Şişmanım. Alıp başımı buralardan kaçasım var. Nereye gideceğim? Kafamı da yanımda götürdüğüm sürece, bir ömür boyu kaçmak neye yarar? Korkuyorum. Gelecekten çok korkuyorum. Umut dolu değilim. Mutlu mutlu güneşte dolaşan insanlara aralık penceremden, karanlık odamdan bakıyorum. Duyduğum ilk duygu kıskançlık. Mutluluklarını kıskanıyorum. Öfkeleniyorum. Onlara, kendime. Ne yapacağım Tanrım? Çalışmak gelmiyor içimden. Tembellik yapmak gelmiyor içimden. Kimseyle konuşmak, bakmak dahi. Ne oluyorum? Nereye gideceğim? Dehşet içerisindeyim. Kendimi tanıyamıyorum. Korkuyorum.