Bunlar bizden biri değil!

Doğup büyüdüğüm ve 55 yılımı yaşadığım topraklarda bir tek insanın bile ben Kürdüm ya da Zazayım; ben Alevi’yim ya da Sünni’yim deme ihtiyacını duyduğu bir ana bile şahit olmadım.

Birisinin bir hemşerisine bu türden açıklama yapmasına gerek zaten duyulmamıştır.

Herkes, isminin sonuna getirildiği unvanlarla anılmış; Memed Ağa, Seyfullah Bey, Hamdi Tata, Ökkeş Gakko, Muhiddin Keki, Ramazan Hoca, Hacı Bedreddin Efendi, Süleyman Efendi, Ali Haydar Baba...

Kız almışız, kız vermişiz... Kirve olmuşuz, sağdıç olmuşuz.

Kürdün yanık sesli lavik söyleyişinde duygulanmış, Zaza’nın şen havalarında biz de coşmuşuz.

Farklı lisanlarla olsa da birlikte “Ağamın elinden nasıl edem, / Kimim ver gardaş kime gidem...” demişiz.

Düğünlerinde kadınlarımız, gül dallı kırmızı üç etekleri hevesle ve keyifle giymişler.

Biz, büyüklerimiz, ataları, atalarının ataları... iç içe, can-cana bir ve beraber yaşamışız.

Dertlerimiz de sıkıntılarımız da sevinçlerimiz de kardeş; kadim zamandan beri kıtlık, yoksulluk ve sabır... bugüne kadar sürüp gelmiş.

Doğuluysan Kürtsün... önyargısından hiçbir zaman gocunmamışız. Aksine, ileri gidenlere hak ettikleri tepkiyi önce biz vermişiz.

Şimdilerde birileri çıkmış Kürt meselesinden (!) bahsediyor...

Haklardan bahsediyor.

Özgürlükten, özerklikten (!) bahsediyor...

Bu sözler bizim sözümüz değil.

Bu biz değiliz!

Bunlar Doğulu veya Güneydoğulu değil;

Bunlar Anadolulu değil.

Bunlar bizden biri değil!