Bunu bana neden yapıyorlar Baba?

Geçen gün gördüm seni Baba... Güpegündüz göründün bana. Uyanık rüya görmek diyebilirsin sen buna. Ama inan seni gördüm Baba.

Bir dostu görmek için yolum düşmüştü SSK Okmeydanına. Volkan Konak'ın Cerrahpaşa'sı ne anlam ifade ediyorsa ona, SSK Okmeydanı'da bana... Önce üzerime üzerime geldi, seni benden koparan o lanet olası ruhsuz bina. Kararsız kaldım Acil'in o acılı ve ezilmiş insanlarla dolu kapısında... Tedirgin adımlarla dolaştım bir süre... Dönüp gitmeyi bile düşündüm vefasızca. İşte o anda gördüm seni. Acil'in açık pencerelerinden birinden sitemkâr bir gülümseme ile bakıyordun bana. Aynı oda, aynı yatak, evden getirdiğimiz kenarı kanaviçe işli yastık sargısı, üzerinde annemin dikmiş olduğu o açık kahverengi pijama, sağ elinin başparmağına dolanmış oltu taşı tesbihin ve karbeyaz sakalını sıvazlarken yakalandım bakışlarına. Mart ayının soğuğunda terledim ve âdeta taş kesildim Baba.

Ne kadar bir süre bakıştık bilemiyorum. Sonra tüm cesaretimi toplayıp yanına gitmeye karar verdim. Tam on dört yıl sonra seni bulmuştum başka ne yapabilirdim Baba? Acil Servis'in o ezberlediğim kapısından ürkek adımlarla girdim, ağır ağır yaklaştım ve oturuverdim yatağının kenarına. Beni gördün ama yüzündeki ifade neden hiç değişmedi? Neden bana hiç cevap vermedin? Yoksa beni gördüğüne sevinmedinmi? Beni yanından neden uzaklaştırıyorlar? Bunu bana neden yapıyorlar Baba?

Şu anda bu satırları yazarken "Baba" diyebilmeyi ne kadar özlediğimi anlıyorum. Tam on dört yıldır kimseye "Baba" diyememiştim Baba...