Burgazadası'nda bana yakalandım

Burgazadası ruhumda iyi duruyor.

Vapursuz da gelsem, elimde sarıyla yavaş yavaş çıkıyorum Kalpazankaya'ya. Biraz Moda Moda bakacağım aşağılara, yukarıdan; sonra aşağıdan Şile Şile gülümseyeceğim bana.

Yaptım dediklerimi ve ayaklarım suda üşüyerek denize taş atan çocukları seyrettim; taşlar, çocukların taşları denizle kucaklaştıkça....yok, sandığın gibi taşlaşmadım.

Not düşüyorum, kulağında küpeli genci diğerinden biraz önde sevdi bizimkiler; çünkü hep geç kalıyordu, çünkü üzerinde taşıdığı naifliğin rengi gerçekti.

Yanımızda şiir yoktu, hepimiz şiir giyinip gelmiştik.

Beyaza ara verip parka girdiğimde, piyano yakaladı beni; o yavaşlık çarpıcıydı. Döndüğümde geri, masadaki herkes, masalar dolusu güldü. Adamın boyu, sahiden iki kilo muydu?

Sarı genç, çıkar iner Kalpazankaya'ya; neşeli. Bizim beyaz, yaşlı, öyle uzun uzun yürüyemez, oturur denize yakın masaya; hüzün penceresi açık.

Burası Burgazadası, dedim elim havada, martılar, kediler, köpekler, atlar koştururken, uçuşurken önümde, tepemde; komiktim, saklanırken dilimden dökülenlerin gölgesinde.

1. Not: Şiir gözlü kediyi sevdi şiir; öykü bakışlı köpeği sevdi aşk ve denemenin hasını döke döke uçan martıyı yakaladı hüzün; ben mi? Ben masada kiraz ile finali konuşuyordum.

2. Not:

Bıraktığım

bir beni almaya geldim

dedim,

tamam dedi,

bekletmeden o beni

bana verdi;

Burgazadası bu be!...diye

bağırdım,

almasını bildiği gibi

geri vermesini de bilir.

Ş.Y.