Burnun ucuna bakış

Oğlum küçücük bebekti. Çok uykusuz ve hırçındı. Ne gece uykularımız vardı ne de huzurumuz. Köyde çalışıyorduk o dönem ve bakıcı bulamamıştık. Hem çalışmak hem de ona sağlıklı zaman ayırmak mümkün olmadı. Bu benim yaralarımdan biridir.

Köyde yaşlı bir Keziban Hanım Teyzemiz vardı.”Kızım, bu çocuğa nazar değiyor. Ayetül Kürsi oku ona.” Derdi. Bakıyordum, Keziban Hanım Teyze okuyunca çocuk rahatlıyor. Hadi bakalım, Ayetül Kürsi ezberle, oku. Yetmiyor.

Keziban Hanım Teyze benim oğluma düşkünlüğümü biliyor ve diyor ki;

“ Oğluna bu kadar düşme, en çok annelerin nazarı değer.”

“ Peki, ne yapacağım? “ diyorum.

Cevap net.

“ O zaman her için kaynadığında burnunun ucuna bak.”

Fakat benim içim her dakika kaynadığından, şaşı olacağım diye ödüm kopmuştu o günlerde.

Nereye mi bağlayacağım?

Bugünlerde elimde bir meditasyon kitabı var. Osho’ nun. Seçtiğim bir meditasyon şeklinin adı; “ Burnun Ucuna Bakış “. Nasıl da denk geldi. Çünkü, karar aldım; en başta kendime sevgi ve şefkat göstermeye. Benim de –anne olsam bile – yaşamaya hakkım var. Hem yaşamadan yaşatmam mümkün değil ki…