Buruk bir anneler günü

Anneler Günü yaklaşıyor. Mayıs ayı geldiğinde televizyon ve radyolarda reklamlar, sokağa çıktığımızda da mağazaların vitrinleri çeşitli hediye seçenekleriyle sık sık hatırlatır bizlere Anneler Günü’nü…

Bu yıl bizim evde buruk geçecek Anneler Günü, hatta şimdiden o burukluğu yaşıyoruz. Çok şükür benim annem hayatta. Ama çok sevdiğimiz canım anneannem hayatta değil… Geçen yıl nisan ayında by-pass olmuştu, sonrasında yoğun bakımda kaldı uzun bir süre. En son anneler gününde konuşabilmişti. Sonra sustu, zaman zaman bizleri gördü, zaman zaman tanıdı, mimikleriyle belli etti ama hiç konuşmadı…

Onu yoğun bakımda en son gördüğümde beni görünce öyle sevinmişti ki, dudaklarını uzattı öpmek için… Bense hemşireye bakıp acaba yaklaşsam mı ikileminde uzattım yanağımı. Ama bilmiyordum ki o öpücüğün canım anneannemden bana son öpücük olduğunu… Bilseydim o uykuya daldı, rahatça uyusun diye çıkar mıydım oradan? Çeker miydim elimi sıkı sıkı tutarken anneannem? Biraz daha yanında kalıp sıkıca tutmaz mıydım elini? Bakmaz mıydım o güzelim yüzüne? Ama bilmiyordum işte!...

Annem hala anne acısını yaşıyor. Biz kendi üzüntümüzü belli etmemeye çalışarak ona destek olup acısını hafifletmeye çalışıyoruz elimizden geldiğince. Ama televizyonda, Anneler Günü ile ilgili reklamlarda başını eğip, derinden bir “of” çektiğini görmek çok üzücü…

Anneannem, canım… Dualarımız hep seninle… Seni özlüyoruz ve çok seviyoruz…

Anneme ve bütün annelere Anneler Günü’nüz kutlu olsun diyorum buradan…

Sevgiler