Bütün büyükbabalara selam olsun…

Benim büyük babam olmadı.

Bunu yazdığımda sanki hiç olmamış gibi düşünmüş olabilirsiniz fakat öyle değil. Ben büyük babalarımı hiç tanımadım. Ben onları görmedim.

Onların ellerinden öpmedim, onların hayır dualarını almadım. Onların yolunu gözlemedim, onların dizi dibinde oturmadım, onlara kahve ikram etmedim. Ben onlar için hiçbir şey yapmadım, yapamadım ki…

Babamın babası ben doğmadan önce annemin babası da ben çocukken vefat etmiş. Büyükbaba duygusunun nasıl olduğunu bilmiyorum. Bildiğim annemin babasının hayatını yazarken onunla gurur duyduğumdu. Asar Şamil ve Rus terzi kitabımda büyükbabamı ve onun hayatını anlatmıştım. Benim büyükbabam bir roman kahramanıydı yazdığım günlerde. Erişilmezdi…

Doğruydu ben erişememiştim, tanıyamamıştım, görmemiştim.

Sanıyorum büyük bir güven duygusudur insanın büyük babasının olması.

Babasının olması bile bu kadar önemli, bu kadar kutsal, bu kadar büyük ise, babanın babasının ya da annenin babasının varlığının nasıl olduğunu düşündüğümde bile gönlüm harekete geçiyor.

Anneler günü var, babalar günü var, neden büyük babalar günü yok. Kimbilir belkide ileride olur…

Düşünsenize büyükbabasının elinden tutmuş bir çocuğun dolaştığını, o el ondan önce babasının da elini tutmuş, ona güven hissini vermiş, ona sevgisini aktarmış, ona bakmış onu gözetmiş.

Muhteşem.

Bazı hikâyeler okuyorum, bazı yaşanmış olayları dinliyorum, bazende arkadaşlarım anlatıyorlar. Hele demiyorlarmı ki:

“Benim büyük babam, ya da dedem beni çok sever.”

Ne güzel diyorum.

Torunlar çok sevilirmiş diyorlar ya, ben bu duyguyuda bilmiyorum, onun içinde bir yorum yapamayacağım.

Bildiğim babaların sevilmesinin şart olduğu, bildiğim büyük babaların sevilmesininde kutsal olduğu.

Ne çok şeyler öğrenilir onların anlatacaklarından, hayatlarında kimbilir neler yaşanmıştır, ne olmazları başarmışlardır, belkide çok büyük hikâyelerin, kahramanları olmuşlardır.

Büyükbabaların nedense hep yumuşacık kalpleri olur. Onların yaşlı olmaları da gerekmiyorki. Çok genç yaşta da büyük baba olunabilinir. Önemli olan iki büyük kelimenin birleşiminden meydana gelen büyükbaba kelimesinin içindeki tüm güzelliklerin, tüm sevgilerin, tüm aşkların içinde olması…

“Büyükbabammm” diyen bir çocuğun dudaklarından dökülen kelimenin esrarının içinde kaybolmasınlar, anlasınlar, bilsinler sevsinler.

Tabi bu büyükbabalar kadar torunlarında işi.

Bir gün, bir gün bakarsınız ki sizi gözeten, yolunuza bakan, size bildiklerini aktaran artık yok. Heyhat sakın geç kalmayın. Sakın kaybetmeyi o yaşarken yaşamayın.

Hayal biz yazarların ekmeğidir, suyudur, havasıdır.

Hayal kurmadan yazamayız, anlatamayız, konuşamayız…

Düşlerimizde bile hayaller yatar.

Düşünüyorum.

Ben ve büyük babam… Bana anlatsa deseki:

“Ben Şeyh Şamil’in soyundan geliyorum. Bak yavrum bizim Dağıstan’da köyümüzde neler vardı bilir misin? Bir gün seni de oraya götüreceğim ve benim yaşadığım yerleri göreceksin.”

Yine hayal kuruyorum.

Diğer büyük babam diyorki:

“Bizim oralarda bolluk vardır, bizim oralarda sevgi çok fazladır, büyükler büyüklüklerini bilirler, küçüklerde sevildiklerini bildiklerinden saygıda kusur etmezler. Bizler sevgiyi esas biliriz.”

Daha ne çok şeyler söylerlerdi.

Belki de bana hayatlarını anlatırlardı, belkide aşklarını, belki sıkıntılarını.

Ben bilirdim ki onların yaşanmışlıklarını tekrarlarken acılarından, sıkıntılarından ders alacağım ve yapmayacağım.

Ben bilirdimki onlarıın başarılarını uygulayacağım ve her gün yeni bir yeri keşfetmek için uğraşmayacağım.

Baba – Büyük baba

Yarabbi ne güzel kelimeler.

Büyükbabalarınız kıymetini bilin, yakınınzda ise gidin, elinden yüzünden öpün, uzakta iseniz telefon edin en yakın zamanda geleceğim diyim.

İnanın belki büyükleriniz sevinecek ama siz daha çok huzur duyacaksınız, mutlu olacaksınız…

Bütün büyükbabalara burdan selam olsun…

Nazan Şara Şatana