Bütün ve parçaları

Bir kitapta okudum, 2000 doğumlu çocuklar çok daha değerli yol gösterici diye. Bugün aklıma geldi.
Bir gözlemliyim bakalım nedir önemi…

Bir kız bir erkek havuzda oynuyorlar 6 ila 7 yaşlarında. Ya çok yakın arkadaş çocukları yada kardeşlerdi.

DİŞİL : Hadi bir şeyler oynayalım, (elinde plastik kırmızı bardağıyla) birbirimizi ıslatabiliriz mesela.
ERİL : Hayır! Çok kolay o.
DİŞİL:Ne yapalım peki?
ERİL : Üretelim üretelim bir şeyler yapalım (İçinde koskocaman coşku patlaması yaşadı, havuzun içinde çırpınarak bağırdı.) ÜRETELİM...

İrkildim birden. Bu neydi? ÜRETELİM.. Bu benim ülkemin çığlıklarıydı. Küçük bir çocuğun değil.

Düşünceli ve şaşkın şezlonguma doğru yüzdüm. Havuzdan çıktım ve bu kez yan şezlongun önünde iki çocuk gözüme çarptı, onları izlemeye başladım…

ERİL: Aslında hepimiz kardeşiz dedi (koskocaman bir gülümsemeyle).
DİĞER ERİL :EVET! dedi diğeri. Neden anlamazlar ki?
ERİL: Dünyada herkes aynı. KARDEŞ...(8 yaşlarında)
DİĞER ERİL : Dünya hepimizin.( 9 yaş)
Zaten o sırada arkadaşım gelmişti. Sanırım almam gereken bu kadardı…

Bu da dünyamız insanının düşündüğü, fakat bir türlü kabul edemediği, kabul edenleri de kabul edemediği sessiz ve derin FAKAT GERÇEK
ÇIĞLIĞIYDI.

Söz bitti artık düşünmek gerek...

Neden anlamazlar ki?

Bilmem neden anlamıyoruz? Bu sözler üzerine oturdum ve çok düşündüm. Ben alacağımı aldım. Ve çocuklara da teşekkür ettim. Şimdi
iş gerçekten anlamak isteyenlerde.

Kabul edelim artık. Biz bir bütünün parçalarıyız. Kabul etmekte zorlanıyor muyuz? Peki! Kabul etmeyelim, anlayamayalım.
Çok yakın bir zamanda o adına çocuk dediğimiz ve hayatı öğretmeye çalıştığımız küçük insanlarımız, bize her şeyi çok iyi anlatacaklar.
Bugün bana anlattıkları gibi.. Anlamak zorundayız. Bu dünya böyle gitmemeli.

Herkes içinde sevgiyi, aşkı ve kardeşliği barındırırken korkularla, endişelerle yaşamayı bırakmalıyız. Biz zaten sevginin çocuklarıyız.

Teşekkür ederim arkadaşlarım.

Sevgilerimle..