Bütünsel eğitime ihtiyaç

Eğitim kavramı genellikle çocuklarla ilişkilendirilir, fakat belki de bunu tekrar düşünmemizin zamanı geldi. Bugün yetişkinleri saran bazı ortak sorunlara bakalım:

· İyi ve tatmin edici bir yaşam yaratma becerisini ve yaşamın yönünü kaybetmek.

· Hem temel ihtiyaçlarımıza hem de lüks tüketimlerimize dair arzularımızı tatmin edememek.

· Aile geçimini sağlayamamaktan dolayı mutsuz olmak.

· Çocuklar için endişelenmek; çocukların çoğu her geçen gün daha kötü davranıyorlar, anne ve baba otoritesine karşı çıkıyorlar.

· Aşırı karamsarlık, hem kendimizde güven eksikliği ve umutsuzluk yaratıyor hem de bize yakın olanlara ve tüm dünyaya karşı güvensizlik yaratıyor.

· Bu düşüncelere odaklanmamak ve hayatı daha dayanılır kılmak için uyuşturucu ve alkol kullanmak.

Tüm bunlar ve diğer sorunlar, hepsi tek bir konuya işaret ediyor: Şu an olan şekliyle dünyada yaşamak için yeterince iyi hazırlanmış durumda değiliz. Anne ve babalarımız için, büyükanne ve dedelerimiz için başarılı olan yaklaşım artık günümüzde işlemiyor. Belki de yetişkinleri yeniden eğitmeyi düşünmenin zamanı geldi.

Yakın zamana kadar, işkolik olmak neredeyse onur verici bir şeydi; çok çalışkan ve sorumluk sahibi biri olmak anlamına geliyordu. Fakat, yavaş yavaş, neden çalıştığımızı unuttuk. “Modern köleler” haline geldik ve “daha fazla, daha büyük ve daha iyi” olan peşinden koşturma hali yaşamlarımıza hakim oldu. Tek ilgilendikleri bizlere mümkün olduğunca çok ürün satmak olan şirketler ve kitle iletişim araçları tarafından bize empoze edilen popüler kültür ile beyinlerimiz yıkandı. Materyalizme ve kendi rahatımıza yönelik egoizme dayalı bir koşuşturmacaya kapıldık.

Yarına dair sürekli endişe duymaktan dolayı, parasal açıdan rahat olanlar bile hayatın keyfini çıkarmaya vakit bulamıyorlar. Görünen o ki sahip olduğumuz oyuncakların sayısına göre başarıyı değerlendirdiğimiz para kazanma oyunu sona erdi ve bundan sonra ne yapacağımızı bilmiyoruz. Ancak, kişi tüm seçeneklerini yitirip seçeneksiz kaldığı zaman, değişime hazır demektir.

Dünya durumunun bizi zorladığı değişimlerden çekinmemize gerek yok. Bu değişimler, sadece sömürülecek bir obje olmadığımızı, bir insan olduğumuzu bize hatırlatıyor. Sonunda hayatlarımızı değiştirmek için bu krizi yaşıyoruz. Ancak, öncelikle, bugün uğraştığımız şeyle yüzleşecek cesareti bulmamız gerekiyor.

Kolektif ve sosyal hatalarımızın listesini yapmalı ve bunları nasıl düzeltebileceğimizi tartışmalıyız – karşılıklı sorumluluğu hisseden, yeni bir toplum inşa ederek, yeni ve tatmin edici bir yaşam kurabilmemiz için bizi değiştirecek çevreyi inşa ederek.

Güvenliği ve gerçek refahı elde etmek, mutlu bir aile yaşamı kurmak ve çocuklarımıza doğru düzgün bir eğitim sağlamak için bize ne gerekecek? Herkesin sadece bir işe değil, aynı zamanda umut ve güven ortamına sahip olması, yaşamından memnun olması için ne yapmamız gerekecek?

Bunun için, öncelikle kendimizi değiştirmemiz gerekir. Her birimiz ve aramızdaki ilişkiler, toplumu oluşturur. Bunları değiştirmeye başlamalı. Bu nasıl mümkün olur? Kişinin tek özgür seçimi, kendini ve toplumu değiştirebilmenin tek yolu, kendi çevresinin etkisi aracılığıyladır. Dolayısıyla kişinin olumlu şekilde etkilenebileceği bir çevreyi oluşturma çabasında olması önemlidir.