Büyük çocuklar

Çok çocuku bir toplumda yaşıyoruz. İnsalarin garipliklerini anlamiyorum. Herkes kendi istediği olsun istiyor, kendinden, korkularından, hassas noktalarından hiç ödün vermiyor. Tıpkı çocuklar gibi. İd'deki gibi, bir şeyi istedi mi, anında olacak. E sizin yıllarca geliştirdiğiniz super egonuza ne oldu yahu? Aman başkaları ayıplamasın, yanlış anlamasın diye hayatınızı, doğal olarak hayatımı kısıtlıyorsunuz ya? Büyük büyük konuşup öğütler verirken, kardeş kardeş geçinin derken büyüksünüz; işinize gelmeyince 'ben korkarım' , 'ben dayanamam', "ben burda çalışmam, oturamam" diyip burun kıvırmanin ne anlami var? Garip ya, evde herkes -büyükler dahil- mızmızlanıp duruyo, bana ne oluyosa ortalığı yatıştırma derdindeym. Yeter ama artık, benim de bir sabrım ve tabi ki çocuk yanım var değil mi?!

7/27/10

10:59