Büyük harflerle yazılacak dostluk...

Büyük harflerle yüreğine dost diye yazacağın insanın, özünün güzelliği yansımalı yüzüne.

Yormamalı ruhunu, insana ve insanlığa dair düşüncelerini savaşa sürüklememeli benliğinde.

Kendisini basitleştirecek, dostluğu matematiğe dökecek hesapları olmamalı.

Hırsı ve kibri yüzünden attığı adım onu düşürmemeli yürek uçurumlarından. Acıdır gözden ve yürekten düşmek. Hem düşene hem düşürene acı verir iz bırakır. Luis Espinoza’nın bir eserinde geçen cümle çok anlamlı bu manada; “ Bir ölüyü dört kibirli insan götürse mezarlığa gerçekte beştir ölü sayısı.”

Faniliğini, hiçliğini bilmeli dost. Varlığın ve baki kalabilmenin sevgi ve alçakgönüllülükle sırlandığını bilmeli.

Bir çocuğun başını okşarken, sevgisinin parmak uçlarından ve gözbebeklerinden taştığını görmelisin onun.

Bir çiçeğin yaprağına dokunurken, şefkatinin su diye saksıya aktığını görmelisin.

Ola ki kendinde az olanı dahi yüreğindeki sevgi mayasıyla çoğaltıp, paylaştığını görmelisin onun.

Cömertliğini sınamak için, yanında yöresinde kanat çırpan güvercinlere attığı her bir yem tanesinin, gözlerinden ışık ışık döküldüğünü görmelisin.

İşine, seçimine, bir çul giymiş de olsa elbisesine bakmadan, ilmik ilmik insanlık ararken görmelisin onu.

Su gibi akan hayatta, sadakat ve vefasıyla yüreğine tortu bıraktığını hissetmelisin.

Bir çınar yaprağına tutunmuş yağmur damlası gibi saydam ve berrak olduğunu görebilmelisin onun. Ona bakınca bulanık görmemelisin yüreğindeki yansımasını.

Gururu ellerine bulaştırmadan, kollarıyla can diye sararak, yüreğiyle gülümsediğini ve yüreğiyle ağlayabildiğini görmelisin onun.

Yaşamından birçok değerin birer birer eksildiğini düşündüğün bir gecede, gökyüzüne asılıp

“dostluk adına, insanlık adına müjdelerim var” diyerek göz kırpan bir yıldız olduğunu görmelisin onun.

Varlığı, insanlığı ve özü öyle kabartmalı ki yüreğini; dostluğun ezgisiyle halay çekmeli umudunu yitirmiş duyguların.

Ve…

İyi ki varsın dostum derken yüreğin büyük harflerle şükür ve büyük harflerle teşekkür etmeli…

Lillo