Büyüme çocuk

BEN BİR ÇOCUĞUM

Dün yine

Kızdı bana annem

Zümrüt-ü Anka kuşunun

Yumurtasını kırdım diye

Azarladı beni

Saçlarımdan asıldı

Ellerimin üzerine, üzerine vurdu

‘Akşam olsun

Seni babana söyleyeceğim

Elli yaşında çocuk oldun

Daha büyüyemedin’  dedi

Annemden hep çekindim ben

Babam sadece

Onun için kızardı bana

Babamı çok severdim ben

Akşamüstleri yolunu gözlerdim

Boynuna atılır sıkıca sarılırdım

Şimdi o günleri hayal eder ağlarım

‘Ana gibi yar

Baba gibi dost bulunmazmış meğer’

 

O benim annem değildi

Beni çocuklarıma kardeş edendi

Anne olmaktan

Eş olmaya geçemeyendi”

            (Halil Güven- Mavi kanatlı kuş)

***

‘Erkek hangi yaşta olursa olsun hep çocuktur!’ derdi bir bayan arkadaşım...

Ne kadar doğru!

Bakıyorum kendime şöyle; sadece çocuğum gerçekten!

Art niyetsiz ve saf ilişkiler içinde değilsem kendimden utanırım.

Hemen dönüt ve düzeltme yapıp, çocuk olmaya geçerim.

Bir arkadaşım var, Abdurrahman Sukayar; bilmem şimdi nerelerde?

Özledim epeyce de ona bir şiir yazmıştım ömrümde ilk defa; ‘Büyüme çocuk!” diye...

Ne de çok beğenmiştik hem o hem ben o şiiri...

Zaman, zaman söyleşir o şiiri okuruz kendimize...

Hay Allah!

Şimdi de kendime söylüyorum: ‘Büyüme çocuk!’

İçimizdeki çocuğun her zaman canlı kalması dileklerimle...

 Saygı ve sevgilerimle...