Büyümek....

keşfetmek....

Bize özgü bir şey mi bilmem ama biz Türk toplumu olarak ''büyümek'' kelimesini bir insanın olgunlaşmasına bağlıyoruz. İnsanlar nasıl olgunlaşır?. Bize göre acı çekerek olgunlaşırmış.

İlkokulda hayatımız başlıyor. Hatta anaokulunda. Anaokulunda sataşmalar pek başlamıyor. İlk okulda her çeşitten insanla karşılaşıyorsun. O her çeşitten insancıklar orta okulda belki de yaşadıklarından dolayı söylediğim söz yerindeyse eğer fırlamaşıyorlar( argo ile piçleşiyor). Liseye geldiklerinde onlar artık oluyorlar!(...)

Onlar artık ne oluyorlar?. Pislikleşiyorlar. Sağa sola sataşıyorlar. Amcalarından teyzelerinden sigaranın nasıl tutulduğuna dair bilgiler alıp onu uygulayıp serseriliye devam ediyor. Adam nasıl dövülür?. Büyük abilerinden dersler alıyorlar. Hani kilolu birine ''o da böyle olmak istememiştir , allahın bir hikmeti deriz ya''. Belki o serserilişen insanlar da böyle olmak istememiştir.

Aileler çocuğunu tanımlarken temiz insan modelini örnek veriyor. ''benim oğlum çok temizdir amcası deyip'' onun oğlu okulda çete kurup çetecilik oynuyorsa eğer burada düşünmesi geren tek kişi bizleriz.

Onun için bizim lügatimizde bulunan ''büyümek'' kelimesine inanmıyorum. İnsanlar olgunlaşmaz. Tek olgunlaşan şey armuttur, elmadır, ayvadır. Bize acı çektiren kişiler , acı çekip aynı acıyı bize yaşatmak isteyenlerdir.

Yani insan olgunlaştıkça büyür kavramı yanlış. Yok öyle bir şey.

İnsan bunu yaşadıkça farkediyor.

olgunlaşmaymış....gel de inan bu saçmalığa.