Büyümek (2)

Büyüdüğümüzü fark etmeden yaşlandığımızdan olacak, içimizdeki çocuğun hiç susmayışı... Aynaya baktığımda bazen, "Ben ne zaman büyüdüm?" diye geçer aklımdan. Çocukluğum dün gibi yanı başımda dururken; çoktan uzaklaşıp giden bir gençliğin ardından bakmak, hüzünlü bir iç çekiş gibi içimde bir yerlere dokunuyor...

Siyah okul çoraplarımla vedalaşıp annemin uzattığı naylon çoraplarla tanışırken de böyle düşünmüştüm senelerce evvel. Çalışmaya başlayacak kadar büyüdüğümü gösteriyordu o çoraplar. Bense, büyümekle çocuk kalmak arasında bir yerlerdeydim henüz.

Haliç'in kaldırımsız, toprak sokaklarında ince topuklu ayakkabılarla yürümek bile zordu o yıllar. Oysa, otobüse yetişmek için topuklu ayakkabılarımla koşmaya çabalarken farkında olmadan büyüyormuşum.

Uykusuz geçen bir nöbet sabahında, sınava yetişmek için koşarken de...

Ebe kucağıma bebeğimi verirken, patron işime son verirken, oğlumu askere yollarken, sevdiklerimi teker teker toprağa verirken hep büyüyormuşum meğer.

Ağır ağır çıktığım merdivenlerde, şairin dediği gibi semaya ağlayarak bakacağım günlerin eşiğine geldiğimde, geçmişin dip akıntılarına kapılıp gidiveriyorum böyle...

Durmaya, biraz soluklanmaya izin vermiyor zaman. Yılların ne büyük bir telaşla geçip gittiğini aynaya baktığımda anlayabiliyorum. Sonra, "Ben ne zaman büyüdüm?" diye geçiyor aklımdan... Çocukluğum dün gibi yanı başımda dururken; çoktan uzaklaşıp giden bir gençliğin ardından bakmak, hüzünlü bir iç çekiş gibi içimde bir yerlere dokunuyor...