Büyümek üzerine

Yine bir yaprak daha koptu takvimden ve bir yıl daha eskittim ömür denilen bu yolda. Ardıma baktığımda gördüğüm binlerce hatıra.

Hayata karşı mücadelem çok erken yaşta başladığından olsa gerek 18 yaş arzum olmadı hiç. 18ime geldiğimde büyümüş olacağımı düşünürdüm hep. Olgun çocuk olmak büyük olmaktan daha cazip geliyordu, biraz da korkuyordum büyümekten. Oysa 20 yaşıma geldiğimde hala çocuktum. Hep çok özel olacağını düşündüğüm 22 yasımda bile çok da büyümediğimi fark ettim. Önce, okulu bitirme, iş sahibi olma ve sınırlar aşmanın yetmediğini öğrendim büyümek için. Acıların mevsim değiştirmesi gerektiğine inanmaya başladım sonraları.

İlkbahar, yaz, sonbahar, kış; buz tutmuş sana giden tüm yollar. Ne yapsam olmuyor, bulabildiğim sadece bir mum ışığı. O da yetmiyor eritmeye buzlu yolları. Sesin kulağımda, sen ise bir ömür uzağımda gibisin; kapanmış sana giden tüm yollar. Yol olmadığını görüp hala yürümeye çalışmak, çaresizlik ve yaşama karşı bir hırçınlık…

Gitmek lazım diyorum buralardan, sol yanımdaki büyük acıya aldırmadan. Elveda sözcüğü düğümleniyor boğazıma, kalemim yazmıyor. İşte böyle tıkanıp kalıyor dizeler, söylenecek birçok söz varken oracıkta tıkanıp kalıyor…

Mevsimler atık büyüdün dese de bir yanım hep çocuk, bir yanım hep özlem dolu…