Cânın Cebel

Elinden bir yudum su içirdin

Okyanus dolusu kan tükürttün

Hani gül tutup dağ çekilmez demiştin

Cebeli ardına katıp da gittin

Şimdi beni deren ellerin

Kendini sökmek için/yüreğimi

Cebeli deşen parmakların kırmızı

Tıpkı bir topak kan

etli dudakların

kıpırdadıkça

Kargışlı dilim tuz katılığında

uzanıyor sana

Canıma can

Kanıma kan

Damarlarından asıldı eyvan

Çiçeklerinden asıldı yalnızlığa

Sarmaşıkları rapten bedenime kefen

Çürümeye terk

Ellerin derakap bağrımı deren

Dört oda kanlı yüzüm

Eyvan cam göz

Asılsın eyvan damarlarından

Sarılsın kefene sarmaşıklardan

Bırak eyvan çatırdasın

Cebel çöksün

Bırak çiçeklerinden asılsın eyvan

Ardında toz toz dağılmaktansa

Yıkılsın cebel

Cânın cebel