Çalarsaat ve şizofreni

Artık uyanman lazım. Her an daha da kötüye gidiyor bu kabus. Gaflet uykusu dedikleri tam da bu olmalı. Yaşadığın şeyin kabus olduğunu bile bile bir türlü uyanmıyorsun. İşkenceye gönüllü razı olur gibi. Bu kaçıncı çalan zilim “kalk” diyen sana. Uyanma vakti geldi, doğrul yerinden, bas ayaklarını yere.

Yanlış bu yaptığın, uyan! Senin uyku dediğin kabus. Daha fazla yorma kendini, aç gözlerini. Bu düşün rengi maviye dönmeyecek yeniden. Tamam, biliyorum, mavi başladı, deniz mavisi hem de. İçinde denizkızı gözleri saklı bir mavi. Tam da sevdiğin gibi. Bilemezdin içinde saklı olan karanlığı. Aldandıysan ne var, hem sonradan sen değil miydin razı olan bu sahte düşe bile bile.

Bak zamanı geldi, kabullen ve bitir bu kabusu, uyan! Hem gerçek mavi ihanet eder mi hiç insana. Renk körlüğü yaşadın, kan kızılı mavi sandın. Çok da genç değilsin artık, bırak bu toy inadı.

Kan ter içinde kaldın, uyan! Özgür bırak boğazında düğümlediğin ihaneti. Bırak akıp gitsin gözlerinden. Ağlayamadığın için yapıyorsun bunu. Bağıra çağıra, hüngür hüngür ağlamak aslında yapmak istediğin. İnsan gibi, çocuk gibi.

Artık daha fazla yalvartma beni, uyan! İnsandın, yanıldın, denedin, değiştiremedin. Kendin ettin, kendin buldun, cezanı çektin. İnsan kendinden intikam almaz. Sen ilk değildin denizkızına inanan.

Dışarıda dünya dönmeye devam ediyor, durma uyan! Demle çayını, seversin sen. Şöyle tavşan kanı, katran karası, kokusu evi saran. Başka türlü ayılamazsın sen. Sabah huysuzluğunu bile tercih eder insan bu kabusa.

Ben de yorulmaya başladım bak, uyan! Sonsuza kadar çaldıramam zilimi. Acılara borcunu ödedin sen. İnsan kendi adını nasıl yazar “hesabı sorulacaklar defterine”. Sen hiçbir masuma kabus olmadın, bu ilk ihanetin kendine.

Bitir artık bu kara düşü, uyan! Hani her daim sen değil miydin “umut yok direniş var” diyen. Terketme kendini, tutun öfkene. Artık çok geç olmadan n’olur uyan!