Cam buğulanır oda kararırdı!

Yaşadığımız ev eski Ankara evi dediklerinden avlu içerisinde iki katlı bir yapıydı.
Tabanı ve tavanı tahtadandı, budak aralığından bakıldığında aşağı kat görünürdü!
Etrafı tek sıra kiremitle örtülü yüksek taş duvarlarla çevriliydi
Sadece penceresi sokağa bakan evlerde oturan çocuklar çok şanslıydılar,
Tıpkı benim gibi.
Pencere önü benim için bir küçük odacıktı sanki,tabanına serdiğim mindere oturur saatlerce orada beklerdim. Yağmurlu havalarda cam buğulanır oda kararırdı.
Kolumla habire silerdim.

Bazen öylece uykuya dalar, yanağım camdaki serinlikten üşüdüğünde ürpererek uyanırdım.

Orada oturmakla hem satıcılardan ilk benim haberim olurdu hemde babamın iş dönüşünden.

Avlu kapısının kocaman demir tokmağı çalındığında büyük bir gürültü kopar o an elim ayağıma dolaşırdı.

Karşı komşudan annemi çağırarak o günkü kavgayı önlerdim.

Babamı kapıda ilk ben karşılar elindeki karpuzu taşımam için yalvarırdım, ama her defasında azarlanırdım.

Karpuzu taşıyabilmem için daha çoook yemek yemeliymişim.

Ne olurdu sanki bir günde benim taşımakta zorlanmayacağım büyüklükte karpuz alsaydı ya.

Duvardaki kocaman saat her saat başı büyük bir gürültüyle çalardı,evin duvarlarının titrediğini hissederdim.

"Kimbilir kaç yüz tane tahta kurusu bu evden karnını doyurmuştur." diye düşünürdüm.

Kimbilir kaç fare tahtaları kemirirken suçüstü yakalanıp küreği sırtına yemiştir.

Her rüzgar çıktığında korkardım bu kocaman evden. Her yanı kağnı tekeri gibi gıcırdardı.

Avlu girişi çok yüksekti izinsiz asla dışarı çıkamazdım.

Avlu içerisine arkadaş çağırmam yasaktı ama bir kişi hariç.

Çünkü o çocukta çok terbiyeliymiş.

Tıpkı benim gibi.

Oyun çağı geçmiş çocukları olan kimselerin getirdiği plastik oyuncakların çoğu kırık döküktüler.

Naylon kılıç için taktığımız kemer aynı zamanda annemin diktiği beli lastikli donumuzun düşmesinide önlerdi.

Tıpkı paralanmış ayakkabılarımız ve entari kumaşından dikilmiş pantolonumuzun zengin mahallesine girmemizi
önlemesi gibi...