Cam kırıkları üzerine

Kendi olamadıklarımız karşımızdakine hep öfke ile çıkarken ne saçma aymazlıktayız oysa ki...
Kitaplarına düşmanım senin, onlar seni benden alıyor. Niye? E ben okumadım ki o kitabı bilmiyorum...
Bilmediklerimizle kavga ederiz hep. Seferler düzenleriz onun kalelerine ki savaşın namusu olamaz. Bilmeyip sandığımızdır en düşman olduğumuz. En çok ondan nefret ederiz en çok ona öfkeli...
Ne o....
?
Yanıtsız hallerimizde kimliklendiririz onu...
Ad koyarız ona şüphelerimizle...
Adı da vardır artık o dur ha mutlak....
Bazen de bir düşüncedir o;
Olsun ben düşünmedim ki o düşündü heyhat..
Vardır elbet uymayanı bana ne malum ki tam bana uyar olduğunda, red et sen bir kere baştan sen demedin ki bunu.

Ama neden değil hep sonuçtur şüphe ettiklerimiz...

Elimdeki ömrü veriyorum sana
Tut beni bırakma diye...

Susma bana
bak sana akıyor deli yüreğim.

Dokun elimdeki hayata sıkıca,
öyle bul ki alıversin yüreğim en derinindeki demirini geminin...

İnan bak deli oldu ruhum.
Sana yollandı ayaklarım korka korka.

Haydi bak bir çocuk gibiyim öylesi neşeli
Bisikletimin pedalına ilk kez basıyor gibiyim...

Boşuna mı yarın peki,
Sen uzağımda ol, peki kabulüm...

Ama öyle bakma bana oldu mu...
Işığım, aynadan geçmeden yansıma....