Çamur Çağı - Şiir - Delal Dara Kılınç

I .

Bu, çamur çağı sevgilim…

Bu, insan soyunun en adisinin yaşadığı,

Sevgilerin milim milim hesaplandığı,

İnsanın yaşamaktan usandığı, insanlığından utandığı…

Boşlukta boşuna yer işgal eden

Müsvedde ruhların

Sağanak şeklinde hayatlarımıza sızdığı…

Saçma sapan, uydurma ilişkilerin

Ve içlerindeki devasa boşluğa sığmak için

Hiçbir çirkinlikten kaçınmayan

Derinlikten yoksun,

Küçücük, zavallı insancıkların çağı bu…

Yalan ki artık

Nefes alıp vermek kadar kolay ve sıradan,

Artık gereksiz kavramlar;

Acımak, samimiyet ve vicdan…

Ve kimse utanmıyor yaptığı hiçbir namussuzluktan…

Büst büst anıtlaştırılan şerefsizliklerin

Dostluğu, aşkı ve sevdayı kör bıçaklarla parçaladığı,

Her tür ayıba her tür bahanenin hazır bulunduğu,

Hırsın hamam böcekleri gibi yüreklere yuva yaptığı;

Dibine kadar çamura batmış,

Pislik içinde debelenen bir çağ bu…

II.

Eğer biraz farkındaysan;

Ruhun bir deprem ölçer hassasiyetiyle

Hissediyorsa her türünü ikiyüzlülüğün, yapaylığın…

Ne sığarsın sen bu dünyaya,

Ne bu zalim dünya sana uyar…

Çamur çağı içinin tüm güzelliğini yutar…

III.

Bir başka biçimde var olmalıyız artık...

Belki utanarak…

Belki yok olmalıyız…

Belki kazımalı bir kıyamet hepimizi yeryüzünden,

Geride insan soyundan kırıntı dahi bırakmadan…

Çamur Çağı - Şiir - Delal Dara KILINÇ

Meşe Kitaplığı / 2013 - Haziran