Can evine

Yitik zamanı bulup sevinçle
Sessizce geldin yerinde bırakıp kendini
Kim bilir nasıl bir kışa vurup pranganı
Yazı bağlamışsın gönlüne,o temiz anlına

Satırlarına bindirip üzüm tadındaki bakışlarını
Hızlı parmaklarınla yazıp gönderdin kendini
Aklın yolculuğunu yapıp duyguların renginden
Arkadaş olursun diye düşünceme
Işıyan bir taç yaptım senden
Sana gönderdiğim kendine

Senin o güzel varlığın bana bir uğraşı
Keder vermez bana o beklenmedik gidişin
Her sözcüğümde,her cümlemde gezinir dostluğun
Hünerli mevsimler salarım can evine
Hüzün kalbimde evini kurmuşsa da kendine
Sevincim daima över seni,senden olanı

Güneş karanlığı alır gördüğünün üzerinden
Ne yap et çıkar insana yakın olanı güneşe
Sen daha özgürsün resmini çizen şiirimden
Erdemin yürüsün dursun seninle o sevgi uğruna