Can kırıkları

Gözlerim uçurumdu benim ! Görmediler... Adımlarını hiç düşünmeden atanlar, birer birer düştüler gözlerimden. Tuzla buz oldular yere çarptıklarında. Ufaldılar zerre zerre; kayboldular. 

Muhabbet makamıydı yüreğim ! Anlamadılar... Minderlerini ebedi kendilerinin bilenler, birer birer oldular yerlerinden. Muhabbeti bırakıp, dergahımdan dışarı çıkanlara kapandı kapılar, açılmamak üzere. Soğudu yerleri, esti veda yelleri.

''Ölüden korkar mısın?'' diye sordular. Tebessüm ederek verdim ''Hayır'' cevabını. ''Yaşayanı da var çünkü ölülerin'' dedim. Son nefesini vereni kabire nasıl koyduysam kendi ellerimle, nefes alanını da öyle gömdüm içime ! Hayır dualarımı kendime vazife bildiğim gömülenlerin ruhlarına, üşendim bir Fatiha okumaya. Öyle bıraktım işte berzah alemine. 

Ben öldüğümde aslında her şey, herkes benimle ölecekti. Ben ne zaman öleceğimi bilmem ama, onların ne zaman, nasıl öldüğü çok iyi hatırımda. Musalla taşları sıra sıra dizilmişken gönlümün can kenarlarına, tabut tabut cenazeler bekliyor defni için mezarlarına. 

Ölen ölene içimde !

Hüzün satırlarımın müsebbibleri mezarlığa döndürdü, içimdeki o güzelim çiçek bahçelerini. Solan çiçeklerin hüznüydü belki yazdıklarım, düşen her bir yaprağın intikamına. 

Ben mutlu dizelerin şairiydim. Kalbi kırık şiirler yazıyorum şimdi.

Kırılmazdım ben. Ama kırıldığım kadar bastırıyorum kalemi satırlarımı yazarken, arkada izi çıkarcasına.

Bazen ''Canım'' dediklerimiz ''Can Kırıkları'' ile canımızı acıtır. İşte o zaman, canımız bile bize çok acır...