Can simidi

İÇ DÖKÜŞ

Sayfamı takip edenler var mıdır bilmiyorum! Eğer yazılarımı sürekli okuyanlar varsa, onlar bilir ilk yazılarımdan birini. Orada bir kadının ev halini, düşlerini yazmıştım. O yazıda ilk kez bir makalesi bir dergide yayınlanan bir kadının duygularıydı anlatılan.

Aynı kadın epey yol katetti. Minicik iki kitabı oldu onun. Çocuk edebiyatı ilgi alanı o kadının. Çocuklar için şiir kitabı ve masal kitabı yayımlandı. Bir yayınevi ona inandı. Öylesine mutlu ki! Belki ilk kez bu kadar mutlu.

Sorumluluğunun arttığını da biliyor oysa... Mesleği gereği çocuk olmuş dünyası. Yorgun yüreği bir yerlerde hep çocuk kalabilmiş demek ki...

Yaşamdan ders almayı, bir şeyi çok ama çok istemenin ona ulaşmak için önemli bir adım olduğunu anlamış neden sonra... Yıllardır içinde büyüttüğü bu hedef onun emeklilik günlerinin can simidi oluvermiş. Şimdilerde yirmi dört saat yetmiyor gibi. Neden diyor, neden daha erken başlamadım, ertelemek niye?

Oysa zaman su gibi akıp gidiyor. Herşey çok çabuk tükeniyor. Birşeylere tutunabilmek, hala can simidi bulabilmek çok güzel. Şimdilerde yeni umutlar büyütüyor düşlerinde. Sandıkladığı öyküleri var gün ışığı bekleyen, sararmadan solmadan okunası öyküleri için ona inanan, onu destekleyenleri bekliyor.

SİMİT

Bu simit can simidi;
Öyle sabah çıtırı,

Sıcacık, susamlı olanı değil!

Bu simit yaşama dönüş gibi,

Can simidi denir ya; ondan.

Herkes simit yer,
Kimi açlığını yatıştırır,
Kimi ruhunu besler...

Nesime Açılmış