Can ve sıkıcı

Son dal sıgarayı yakıp sessızce bıtişini izlemek gibi hayat

Her nefeste ucundaki küçücük kıvılcım

Her nefeste biraz daha yakın olan anılar

Üzgünlüğün para etmediği o can sıkıcı dakikalar

İstanbulu örten kocaman kara bulutlar

Avuçlarımda bırakta uçup gideğim diye öten sultan papağanı

Televizyonun sesi kısık ne anlattığı sadece yüzündeki gülümsemeden anlaşılan saçma bir program

Sigaranın yarısı bitti tadıda değişti sanki

Papağanı pencere kenarına koydum biraz kararsız sanki

Hava rüzgarlı ve karanlık çökmüş durumda

Rüzgar sigaramın daha çabuk bitmesini sağlıyor

Hızlandırılmış flim gibi geçiyor herşey gözümün önünden

Papağan karşıdaki pencereye uçmaya karar veriyor

Ben sigaramdaki son nefesi tüketiyorum ona karşı

Ağaç dalları titreşirken gözden kayboluyor papağan

Bende izmarit haline gelmiş sigarayı söndürüyorum

Okadar canım sıkıldıki Bende kendimi bırakmak istiyorum

Sonsuzluk neresi ise tam oraya , sonunu bilmediğim güzellik veya çirkinliklerine

Anladım istiklal beni çağırıyor sanırım bende onu

Cadde de yürümek bir çok yüze bakmak Anlamsızca para harcamak

Günün sonundada arabayla hız limitlerini zorlayıp

Herşeyin daha hızlı daha belirgin oluşunu izlemek

Ölümden korkmak veya ona tamamiyle sarılmak istiyorum.

Bu can sıkıcı pazar günü

Şafak Soysal Ünıverste öğrencısıyım, yazı yazmayı ve okumayı cok sevıyorum sanırım bu kadarı yeter..