Can yangını

Acıtarak gülümsetiyor içimdeki sen.

Giderken yanında götüreceklerini kazandırmaya başladığında bahar çiçeklerini hazırlıyordu. Sen gülümsüyordun, baharın çiçekleriyle gelmiştin. Sesin melodiliydi, duymadığım bir tınıdaydı, içimi telaşlandırıyordu. Olamamazlık yoktu, mümkünüydün her şeyin.

Bir bahardı gelişin dünyaya da. Son bahardaydı, doğa kendini dinlenmeye alırken, korunmak üzere çekilirken kendi kabuğuna sen kendini hazırlamaya geliyordun dünyaya, yaşayacakların için adım atıyordun hayata.

21 yıl yaşadın son baharı, her sonbaharda sen ilk gelişini anımsattın dünyaya…

Ben de varım dedin, herkesin, herşeyin inadına.

Yaşama hafife alacak kadar çok yaşamış, anını yaşayacak kadar doyamamışlığın vardı. Herşeyi fazlasıyla yaşamayı sever, azla yetinmez, çokla doymazdın.

Farkın vardı yaşama izler bırakarak yaşadığın, herkeste bir iz bırakmayı, akıllarda fazla fazla yer etmeyi sever, pembe yalanlarında insanları hayata kazandırmak isterdin.

Yaşam senin gözlerinde anlamlanır, senden izlerle yaşanılır hale gelirdi. Gülümsemek ister, gülümsetmek isterdin.

Sen farktın bu dünyaya gönderilmiş bir hediye, kiminin aşkı, kiminin ilk göz ağrısı, kiminin dostu, kiminin biriciği.

Aşıktın renklerin siyahıyla beyazına, göklerin kartalına. Asi olmak isterdin tüm masumluğuna karşın. Masumdun, çocuk yüzüne yakışmazdı hüzün.

Son baharda olan ilk gelişinin 21 yıl sonrası, ilkbahara rast geldi son gidişin ya da sen rast getirdin nisan yağmurlarıyla terk edişini yaşamı.

Sen gideli 5 yıl oldu..

Hiç geçmeyecek sanılan acı, yaşamın telaşıyla hafifliyormuş. Can yangını hissedildiğinde ilk andaki gibi yakıyor yüreği. İçten yaktığın yürekler ölümde var sonunda dedi, sensizde yaşanılabileceğini anladı ama içlerinde derin bir bıçak yarasıyla.

İnsanlar kendileri tercih ederler yaşamlarında verecekleri kararları. Sen de öyleydin kendi kararlarının arkasında durmayı severdin, benim seçimim demeyi. Son seçimin yanlış olandı, seçmemen gereken bir yola girdin, tüm kapıları kapatarak, ardında yanıtsız sorularla. Yalnızlıklara bıraktın, her anımsandığında bir yangın salarak yüreklere.

Unutulmaktan nefret ederdin, unutulmadın, unutulmazsında, her şeyde bıraktığın izi giderken de bırakarak gittin, çocuk yüzünde hüzünle, sana yakışmayan bir terk edişle iz bıraktın.

Bir kurşunun izinde kaldın, bir kırmızının kandaki aksinde, yağmurlu bir öğlenden sonranın bulutlarla kararttığı gökyüzünde, sessiz çığlıklarda, boğazda yutkunulamayan nefeste, gözlerde, bir şarkıda, birçok yürekte CAN YANGINLARINDA, bir mezar taşındaki adında…

Silinmeyecek yangınlar bırakarak gittin. Sen gideli 5 yıl oldu…..