Çanakkale Geçilemez (mi)?

Bugün 18 Mart. Çanakkale Deniz Zaferinin 103. yıldönümü. Ve tarihimizin bu şanlı gününde, kutlamalarda, zaferlerin mimarı Mustafa Kemal’in adını anmamanın marifet sayıldığı zamandayız.

Önce kısaca anımsayalım. Çanakkale Zaferi neydi diye?

Birinci Dünya Savaşı’nda müttefefikleri Rusya’yla birleşerek savaşın seyrini lehlerine çevirmek isteyen İngiliz ve Franszı savaş gemilerinin Çanakkale Boğazı’ndan geçişlerine 18 Mart 1915’te başarıyla karşı konuldu.

Bugün, bu başarının yıl dönümünü kutluyoruz.

Ve işte asıl Çanakkale Savaşı bundan sonra başlıyordu.

Çanakkale Zaferlerinde Atatürk’ü görmezden gelen kadir bilmezlere anımsatalım.

Sonra bir çift sözümüz olacak.

İtilaf Devletleri Donanması ağır kayıplar verince, Gelibolu Yarımadasına asker çıkarıp kara savaşı başlattılar.

25 Nisan’da Arıburnu’na çıkan düşman kuvvetlerini Mustafa Kemal Komutasındaki 19. Tümen Conkbayırı’nda durdurdu.

Mustafa Kemal’in askerlerine “… taarruzu değil, ölmeyi…” emrettiği cephe burasıydı. Mehmetçiğin öleceğini bile bile bir an bile tereddüt etmeden düşman kurşunlarının, şarapnellerinin üstüne üstüne gittiği ünlü “Bambasırtı Olayı” da bu cephede yaşanıyordu.

28 Nisan’da 1. Kirte, 6-8 Mayıs’ta 2. Kirte muharebesi yapılarak düşman çıkarmasına karşı yarımada savunuldu.

Cephedeki bu başarılar üzerine Mustafa Kemal yarbaylıktan albaylığa terfi ettirildi.

Yeni çıkarma harekatlarına karşı 21 Haziranda Kerevizdere muharebesi, 28 Haziran’da Zığındere muharebesi yapıldı.

İngiliz Taarruzlarına karşı 8-10 Ağustosta 1. Anafartalar 17 Ağustosta Kireçtepe ve 21 Ağustosta 2. Anafartalar zaferi kazanıldı. Anafartalar Komutanı kimdi dersiniz?

Mustafa Kemal komutasındaki birliklerin bulundukları noktalara çivi gibi sabitledikleri İngiliz ve Fransız kuvvetlerinin Anafartalar, Arıburnu ve Seddülbahir’i terk etmek zorunda kalmaları 9 Ocak 2016’ya kadar sürmüştür.

“Çanakkale geçilmez”.

İşte böyle geçilemediydi. Sadece 18 mart 1915’te değil, izleyen yaklaşık 9 ay süren çıkarma ve taarruzlarda da böyle geçilememişti.

O savaşlarda Mustafa Kemal’den başka, Kazım Karabekir’ler, İsmet Paşa’lar, Fuat Paşa’lar da vardı.

Bugün Çanakkale Zaferi kutlamalarında Mustafa Kemal’in adını anmayı zûl sayanlara sormak isteriz.

Erzurum’da, idamına hükmedilmiş olan Mustafa Kemal’in tutuklanmasına ilişkin Padişah fermanını ayaklar altına alıp “emrindeyim” diyen Çanakkale kahramanlarından Kazım Karabekir’in bu saygısının ve güveninin temelinde ne vardı acaba? Çanakkale savaşları esnasındaki tanıklıkları elbet… Ve Fuat Paşa’ların, Fevzi Çakmak’ların, ve daha nicelerinin o yüksek itimatlarının kaynağı neydi acaba…

Dünya alemin bildiği, ancak içimizden bir takım vefasızların, nankörlerin görmezden geldiği o destan, Mustafa Kemal’in cephede canla, kanla yazdığı o destan, Çanakkale Destanı vardı.

“Çanakkale geçilmez…”

Peki geçilmez mi? Gerçekten öyle mi sanıyorsunuz.

Geçilir elbet. Hem, bal gibi geçilir.

Geçilmedi mi?

Geçildi elbet…

Hem de ellerini kollarını sallayarak geçtiler. 1915 senesinde bir milim yol verilmeyen İngiliz, Fransız, İtalyan ve Yunanlılara ait 61 parçadan oluşan emperyalist donanmaları 13 Kasım 1918’de aynı Çanakkale Boğazı’ndan, hiçbir engelle karşılaşmadan, güle oynaya geçtiler, İstanbul önlerine demirlediler ve İstanbul’u işgal ettiler.

Ve elbet bugün Mustafa Kemal’i unutturmak isteyenler gibi, o günlerde de “nankörler” yok değildi…

O 13 Kasım 1918 günü bu gemileri gösterip “geldikleri gibi giderler” diyen ve bu öngörüsünü de tarihe mıh gibi çakan ise yine Mustafa Kemal’di.

Demem odur ki, emperyalistler elbet iyi bilsinler, “Çanakkale geçilemez.” Ancaaak, içimizdeki kadir bilmezler de iyi bilsinler ki,  geçilemez olan sadece Çanakkale değildi. Esas geçilemeyenler, o gün orada bulunan her bir ferdi, O’nun bir tek emriyle gözünü kırpmadan ölüme giden büyük Türk Milleti ve o Millet’in sözünü dinlemekten bir an olsun imtina etmediği Mustafa Kemal’leriydi.

Diyeceğimiz odur ki, Çanakkale de geçilemez, Mustafa Kemal ise hiç geçilemez…

Kenan IŞIK