Canım Anneannem

Benim canım anneannem... & Aaaah bu yokluk  

Benim anneannem vefaat edeli çok uzun zaman oldu. Ama aklıma her geldiğinde göz yaşlarımı hiç tutamam. Biz küçükken yaz tatillerinde hep onun yanında kalırdık. Köyde küçük topraktan tek odalı bir evi vardı, Okullar kapandığında hemen köyün yolunu tutardık. Hiç unutamam eve doğru yürüyerek yaklaştığımızda o hep yola bakıyor olurdu birileri gelecek mi diye. O kadar fedakardı ki bütün yaz torunlarının çilesini hiç off bile demeden çekerdi. Küçücük evinde yere yatak serer yan yana dizilir yatardık. Altına kaçıranların altınada naylon koyardı yatak kirlenmesin diye, Kışın tavanı akan evinin yaz gelince üstümüze toprakları dökülürdü.  

Televizyon yok, buzdolabı yok çamaşırmakinesi yoktu benim anneannemin. Yiyeceklerini telten küçük bir dolabı vardı orada saklardı. Komşunun buzdolabını kullanırdı. Hiç unutamam biz seviyoruz diye somun ekmek almak için tavuklarının yumurtalarını alıp köye gelen ekmekçiye rica ederdi yumurta verip ekmek alırdı benim anneannem. Tuvalet evin dışında gece gaz lambasıyla bizi tuvalete götürürdü off bile demedi. Eski bir radyosu vardı erkenden açardı sanırım bayrak radyosu ne güzel türküler çalardı. Dedem yıllarca felç yattı ama yattığı yerden bizi çağırır hepimizi tek tek koklardı ve mor menekşe gibi kokuyorsunuz derdi. O bizim tozlu topraklı kokumuzu içine çeker mutlu olurdu dedem. Önce anneannemi kaybettik daha sonrada dedemi. O zamanlar hiçbirşey yapamadık paramız yoktu. Yıllar geçti şimdi yaşasalar ne dileseler yapabilirim ama şimdi de onlar yok.  

Keşke biraz daha yaşayabilselerdi, keşke biraz olsun rahat ettirebilseydim onları, keşke şimdi yanımda olsalarda boyunlarına atlasam koklasam ne kadar çok özlediğimi söyleyebilsem....  

Ama yoklar. Sevdiğiniz insanları kaybetmeden onları ne kadar çok sevdiğinizi söyleyin. İhtiyacı olanların ihtiyaçlarını giderin, sonra aklınıza her geldiğinde benim gibi ağlarsınız.....  

Hoşçakalın...