Canım Çocukluğum

Bir zamanlar çocuktuk. En güzel zamanlarımızdı çünkü ne olursa olsun ailemizin hep bi tık uzağındaydık ama bu uzaklık ya annenin gözünün gördüğü bi uzaklıktı yada bağırdığın da duyabileceğimiz bi uzaklık.

90’ların çocukları olarak şanslıydık sokakta oynamanın tadını sonuna kadar kullandık .Akşam olduğunu televizyonda haber saatini beklerken değil ezan sesinden anlardık. Güneşin yavaş yavaş gittiğini, karanlığın kısmasını sonuna kadar yaşadık. Gökyüzünün akşam olurken girdiği kızıllığı doyasıya izlerdik.

Şimdi ise evlerden çıkmaz oldu çocuklar, çünkü sokakta serbestçe oynayabileceği yerde yok, arkadaş da annesi bakkala gidip gelene kadar çocuğunu güvenerek bıraktığı komşu da yok artık.. Herkes birbirinden şüpheli, endişeli hale geldi. Ne oldu bize böyle …

Eskiden o rahatlığı gene biz sağlıyorduk, kendi kendimize ne oldu da hayatı böyle zor duruma getirdik. Kimseye güvencemi kalmadı çocuğumuzu sokakta tek başına oynamayı bırakın kendimiz bile komşuya gidip çayın var mı?, canım sıkıldı sana geldim, diyebileceğimiz bi komşumuz bile kalmadı artık. Çünkü güvenimiz kalmadı hiçbir şeye….

Ama gene de çocuklarımızı ve kendimize eskiye dönüş kolay olmasa da sokakta oynamaları, güneşin batışını izlemeleri için zaman ve fırsat verelim.