Canım vazgeçmiş canından

 “Ölmekten değil, sizi bir daha görememekten korkuyorum

Bu yüzden de, biraz daha yaşamak istiyorum” derdin annem.

Biliyor musun, bugün ayın onsekizi, tam sekiz ay oldu, acıyı büyüttüğüm...

Zincir yaptım sensiz geçen zamanlardan, gözyaşımdan

Taktım boynuma, birikmiş hüzünlerimi yüzüme süre süre

Halkalar çoğaldı,  zincir uzadı, ben eksildim

Baktığım, dokunduğum her şey sen oldu

Kederim, uzun gecelere acıklı bir masal, ben hazan ...

Her sabah kahvaltı masasında, hayalinle konuşuyorum

İçimdeki yangına bardak bardak su taşıyorum

Kendimi kandırıyorum, kendime yalan söylüyorum

Hatta masaya bir çatal, bir bıçak, boş bir tabak

Bir de elin yanmasın diye kulplu, kalın bardağını da koyuyorum

Ekmeği de ısıtıyorum, kurutup, yakmadan

Çift minderli sandalyen de hazır. Sesleniyorum sana:

“anneciğim kahvaltı hazır, hadi çayını soğutma”

Ama sesim, sesimde boğuluyor, çağrım suskun

Gelmiyorsun, ses de, nefes de vermiyorsun

O zaman anlıyorum ki, canım vazgeçmiş canından

Bir melek sesleniyor uzaklardan, ta derinden:

“Anneniz artık bizim misafirimiz, içiniz rahat olsun”...

Ey güzel annem, böyle mi konuşmuştuk seninle

Neden gittin, yalnızlığımı çoğalttın, cismin yok artık yanımda

Ama sen hep kalbimde, ruhumda var olacaksın 

Ve ben, her sabah bardağına çayını koyacağım

Kahvaltıda seni bekliyor olacağım...

Canım annem, nurlar içinde uyu...

Rukiye Çelik/18 Nisan 2022