Canımın acıları

Sonbaharın kapı aralığından, kış soğukları girmek üzere… Kasvetli kış günlerinin, karanlık rengi var düşüncelerimde. Ben istesem de istemesem de!... <ı>

Oysa düne kadar, yorgun yüreğimi güzel haberlerle dinlendirmeye çalıştım. Ama ne mümkün! Ne mümkün güzel bir haber duymak!... Tebessümle ve gönül rahatlığı ile haberleri takip etmek ne mümkün!...

…Gün geçmiyor ki bir taciz haberi izlemeyelim. Hem de en çirkini en iğrenci yaşanıyor… Aslında; tacizin “en” diye derecesi olmamalı. Taciz suç olarak kabul edilmeli.

Biliyorum ki bu sözler binlerce insan tarafından daha önce de söylendi ve kim bilir daha ne kadar tekrarlanacak! Evet yararı olacağını sanmıyorum ama bir kez daha tekrarlamaktan asla çekinmiyorum. Cinsel taciz; ağır suç sayılmalı; suç kabul edilmeli ve mutlaka cezalandırılmalı… Bir canlıyı, bir insanı taciz etmek; cinsel tacizde bulunmak; küçük bir çocuğa cinsel tacizde bulunmak! İnsanlığımızın geleceğine uygulanmış bir soykırım! değil midir?

Rica ederim , söyler misiniz? “Küçük bir insana cinsel tacizde bulunmak, o küçücük insanın yaşamına kurşun sıkmak ; yeşeren umutlarını ayaklar altında ezip çiğnemek değil midir? Zihnindeki aydınlık düşüncelerini zifiri karanlığa boğmak ; yaşama amacını köreltmek ve geleceğine silah çekmek değil midir?...

Cinsel tacize uğrayan onüçünde, belki de onbeş inde küçük çocuklar… Her birinin öyküsü farklı. Ancak; öykülerin teması hep aynı. Acı çeken bedenler; katledilen duygular. Umut yüklü körpe fidan kırılmış… Tomurcuk, henüz yüzünü güneşe göstermeden kopartılmış… Sağanak yağmurlar yağmadan kurutulmuş… Ve gelecek zaman yok sayılmış!…

Sessiz çığlıklar… Karanlıkta göz kırpmalar… Ne kadar inandırıcı ve ne kadar koruyucu…

Hiç bu kadar karamsar olmamıştım!... Ancak; tacizciler hala aramızda… Hala yaralar açık… Hala geleceğimiz yok sayılıyor. Ve ben hiç, ama hiç bu kadar utanmamıştım İNSANLIĞIMIZDAN…