Çankaya

Çankaya’yı yazamadım,

Yokuşu dikti, çıkamadım.

Padişahıma söyledim,

Küsmesin, darılmasın kuluna.

Eskiden büyükler,

Altın verirdiler kese ile

Taşlayana nefsini.

Ben taş atmam

Enel Hakk diyene.

Gülü bile esirgerim, merak etme.

Gayrisine, kalemim bakar icabına,

Edep ile hayâ ile.

Kaçırabilirim azıcık, kantarını topuzun

Göz hakkıdır, helâl eyle.

Yanlış anlaşılmasın zinhar,

Vazifemi yaparım sadece.

Yaşatmaktır amacım,

Unutulmuş örf ile ananeyi.

Yoksa az önce doyurdum midemi,

Tıka basa üstelik kocaman somun,

Bir kelle soğan ile.

Şimdi anımsadım tamam.

Çankaya, en müstesna yeri,

Başşehri Ankara’nın.

Tabii ki benim fakirhaneden sonra.

Kemal Alkan

(26 Kasım 2006/ Şubat 2013

Gazi mh., Gülveren, Ankara)