Canlandırma

… bir fotoğraf
/terkedilmiş köşkün etrafında, çiçekleri kararmış bir bahçe.

nasıl çekiyor kendine bilsen beni, birden karşıma çıkan bu fotoğraf karesi
parmağım dokunduğunda sanki üstüne, titremeye başlıyor soluk renkleri
gözlerine doğru tutuyorum, fotoğrafı alıp elime.
bana mı öyle geliyor yoksa sahiden mi açıyor, karanlık bahçenin çiçekleri
kış sonuna kalmış bahar dalları yudumladıkça, her solukta sabah güneşini
içim bir hoş oluyor, nasıl da gülümsüyorum.
yaşam burada yeniden başlamalı diyorum, açarak önce anahtarsız kilidini
girmeli bahçeden gizlice içeri, çizmek için duvarlarına sevdiğim desenleri
balkonda asılı çamaşırları, sen topluyormuşsun gibi.

(elinde fotoğraf tutan adamla topladığı çamaşırların kokusu üzerine sinmiş bir kadını izliyoruz, kum tepeleri arasından denize doğru kol kola yürürlerken ….)

*

… bir fotoğraf
/çekilmiş denizlerin sahilinde, karaya düşmüş bir sandal.

önce mavi silinip kayboluyor, dudaklarım kuruyor baktığım da bu resme
korku oltasına ben tutuluyorum sanki, çığlığı kesilecek balıkların yerine
ölüm acıları geliyor aklıma, sende de olur mu bu.
gözyaşımla kandırmayı denesem denizi, kökü aynı yazılı nasılsa terkibinde
kahkaha yerine ağlamak yüklesem ve öyle atsam kulacımı resmin üzerine
yorulduğumu hiç belli etmeden ama tut beni.
ellerim ve eteklerin ıslanınca anlasak, hasretin tükendiğini artık cezirlere
ve çağırsak yanımıza karaya düşmüş sandalı, asılmak üzere küreklerine
dudağım değerken, acısı su toplayan avuç içlerine.

(hafif çalkantılı denizin alabildiğine derin mavisinde, birbirlerinin dünyasına geçişlerini izliyoruz kadın ve erkeğin belki biraz sarhoşlar ama kime ne …..)

*

… bir fotoğraf
/yere serilmiş havası kaçık bir balon, gezegen parlağı renginde.

işte böyle canımın içi, yaşamadığın mevsimlerin kadar da zamanın içindesin
üstüne düşmese bile renklerin, böyle resimler de çıkıyor karşına, neylersin
başka şeyler düşünelim mi, haydi kapat gözlerini.
çıkartalım sakladığımız yerden soluklarımızı, resimdeki balona üflemek için
yol bulup havalanalım beraber, üstüne kuşbakışı gölgemiz düşsün denizin
daya sırtını kainata ve öpüşelim seyrederken yeryüzünü.
sana bütün sokaklarına aynı tabela asılı bir gezegen, yaratayım ister misin
özgürlük, yüreğimizin çektiği her kare fotoğrafta saklıdır, buna ne dersin.
bak bir çocuğun elinde bir resim var şimdi, gülümser misin.

(çok uzak gibi gelen bir kapının ardından kadınla erkeğin yükselen kahkaha seslerine kulak veriyoruz ve doğrusu belli etmesek de kıskanıyoruz …..)

Cevat Çeştepe


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

-
Bu şiirin hikayesi: