Canparem...

Karanlıkta kalmış beyaz kuşlar yorgun, ışıksız, öfkeli, uçsa düşecek, düşse uçamayacak, kaç mevsim artığı bu, yaz başlangıcı kaç sevda, yorgun bu beden, kaçıncı zamandır bu yaz mevsimini bekleyiş…

Yoksun, yoktun zaten, düşlerde yaşarken, oysa ömre yayılmışsın, gecenin sabahında, varsın, gününün gecesinde, ardına düşmüş bu beden yorgun…

Çiçeklerin renk kaybettiği, çürüdüğü, toprağa düşmüş bakışların, yorgun bekleyişinde bu beden, yoksun…

Mezar taşlarının yazıları silinmiş, güneşe vermişler yüzlerini, toprak soğumuş, güneş batmak üzere, uzaklara düşen düşler anılarla karışmış, bir akşamın solgun yüzü bedenimdeki düşlerle, sen yine yoksun…

Çoğalıyor düşlerim düşüncemde, sessizlik beyin diplerimde yankılanıyor, yaşamın garip hali bu, düşlemek çaresizliği ve sen düşlerimdesin hep, en çok gece sonu, tana yakın zamanlarda öfkelerimdesin…

Unutmak dünsüzlük demekti, geçmişi yok saymaktı, oysa her an nefesimdesin ki artık nefes almalarım daralıyor, yoksun…

Yıldan yıla depreşen bir aşk bu başı sonu unutulmuş, belki de yarınsızlık korkusuydu hatırlanamayan sevgi, her gece oynatırken ansızın yüreğimi, sen yoktun canparem…

Kendine savaş, korkuya düşman, geçmişe mahkûm yarınki sen varlığına özlem bu canparem…

En çok sen derdin bunu, oysa şimdi ezberimden düşmeyen bir hasret bu canparem, içinde sen varlığı olan nefes almalar…

Yarınsız düşler bunlar, dünü unutulamayan, düşünce toplamı bu benliğimi dağıtan en çok sen yokluğun canımı acıtan, bari bir ses, bir görüntü ver, yaşam sevincim olsun…

Uykusuz bir gece yorgunluğu bu sabaha uzanan, açık göz kapaklarını ovuşturmam ve sen yoksun yine canparem…

Yalnızlık hisleri bunlar, birazı bedensel bezmişlik, diğer birazı, ise özlemek yırtılmaları toplamında sadece bir beden dirençte, sadece suskunlukların karıştı suskunluklarıma ki derine uzanan bir uğultu, bir sessizlik sen yoksun yine…  

Yarın sevgili yine yarın dünden de yorgun olacak bedenim…

Mustafa yılmaz