Çatışma

Hava Işıl ışıldı. 

 

Biraz önce çiseleyen yağmurun neminde; tomurcuklara sinen güneş, her şeyi hayatın içine çekiyor, sanki tabiat sessizce kendisini yeniden yaratıyordu. 

İnsanlar da vardı elbet. Akıp giden hayata ayak uydurmaya çalışan insanlar. Çalışmayı ibadet bellemiş Protestan meşrebinde insanlardı bunlar. 

 

Ali Nail, bu ülkeye büyük umutlarla gelmişti. "Medeniyetin beşiğidir orası, hiç durma git" demişlerdi ona. O da çıkıp gelmişti. Medeni olmayı öğrenecekti aklı sıra ve öğrendiği şey her ne ise alıp yanında götürecekti ülkesine. Ama çok geçmeden medeniyet denilen şeyin usta bir oyuncunun suratındaki makyajdan başka bir şey olmadığını öğrendiğinde gerçekle yüzleşmek içini acıtacaktı.

 

Ruhsuz bir biçime tapan ve kendilerinden başka herkese tepeden bakan, sükunetini, sömürdüğü  ülkelerden ele geçirdiği rantı halkına sus payı vererek sağlayan

bu devletin egosuna katlanamıyor; şahsiyetini yitirme pahasına bu medeniyete ait olma histerisine kapılmış kendi ülke insanına içerliyordu. 

 

Aydınlık bir medeniyetin kir tutmayan bembeyaz kalesinde hapsolmuş gibiydi.

 

"Artık zamanı geldi," diye geçirdi içinden. Sırf, yorgun düşen ruhu dinlenlensin diye; ona kucak açanın; ona ait olanın; alacakaranlığında bir tutam huzura ihtiyacı vardı. 

 

Ahmet Güreşçioğlu