Cebimdeki ayrılık

Ne zaman gitse anahtar aramak için 

elim cebime,
öyle bir hasret oturuyor ki
ilkel yüreğime
bakışları…
kokusu…
gülüşü, aynı sen… 

gitmek olmasıydı,
olmazdı gelmek,
bu son deyip
bir bahar coşkusuyla koşuyorum yanına…
giderken,
ilk hecesi oluyor “son”
baharın başına 

daha yenice kalkmıştım oysa,
seninle aynı yataktan,
daha az önce
dudaklarım, gidermek için susuzluğunu
konmuştu dudaklarına,
elim eline değil de
tekrar gidiyor şimdi, cebime…