Cehennem bir tek bana; onlar hükmen cennetlik!

Her şeyin sebebini biliyorum ve farkındayım: İnsanlar, hiç olmadıkları kadar insanlar... Ve her biri bana zalim. Bir tek benim hain, bir tek ben kötüyüm. Bir benim ölüme mahkum, bir ben cezayı hak eden. Cehennem bir tek bana zaten, cennet onlara. Sevaplara bir tek ben muhtacım, onlar hükmen cennetlik. Şimdi bile kalp kırıyorum baksanıza, şimdi bile laf sokuyorum. Ne kadar da kötüyüm!

Ben de isterdim onlar gibi iyi olmayı. Ben de isterdim ağlanacak hallere gülmeyi, kahkahalarla. Ben de isterdim yanlışa doğru demeyi, bağıra çağıra; ve ben de isterdim yalakalık olsun diye, birilerinin olmadık dertlerine hüngür hüngür ağlamayı, hatta hıçkıra hıçkıra.

Fakat yapamıyorum işte. Onların güldükleri bana gülünecek haller gibi görünmüyor. Onların doğru dediklerinin yalnızca kendi çıkarlarına olan yanlışlar olduğunu biliyorum. Ben onların gözyaşlarının timsah gözyaşları olduğunu, aslında vicdanlarının olmadığını, onların hiçkimse için kalpten ağlamayacaklarını, ağladıkları zaman da sadece çıkarları için ağladıklarını ve ağlayarak birbirlerine aslında cilve yaptıklarını da biliyorum.

Ben onların dert dediklerinin, aslında onlar için çok da dert olmadığını da biliyorum.

Yıllara hesap soruyorum, yıllar sessiz, yıllar yorgun; tıpkı ben gibi... Cevap vermiyorlar sorulara artık. Değişmeyecek hiçbir şey, biliyorlar. Siliyorlar teker teker cevapsız soruları, üzerinde hiç düşünmeden.

Seviyorum, seviyordum... Ama artık değil.

Duvarlara çarpıyorum. İnsanların bana karşı ördükleri duvarlara.

Üzerinden atlasam, duvarların ardı dikenli teller ve mayınlarla çevriliymişcesine tehlikeli ve soğuk.

Giriyorum kimi zaman her şeyi göze alarak, yalnızca bana yasak olan ama herkesin orada olduğu bölgelere.

Önce dikenli teller parçalıyor her yerimi. Kan revan içinde kalıyorum. Sonra mayınlar patlıyor, sağımda, solumda... Her defasında ölümle pençeleşiyorum. Olmadı el bombaları atıyorlar bana doğru. Namlular bana dönük, mütemadiyen ateş ediyorlar. Hedef ya başım ya da kalbim oluyor... Genelde kalbimden vuruyorlar. Başımdan vurulmuşa döndüğüm de oluyor. Ummadıklarımı bana ateş ederken görüyorum... İşte o vakit ölüyorum.

Birileri birilerine asker, her biri benim tetikçim. Ama beni adam akıllı yok etmeyi beceremiyorlar. Ne hikmetse her defasında yeniden diriliyorum. Şimdi ne yapsam yeridir; ne de olsa gönderdikleri "cehennem"den geliyorum!

(((Osman Genç)))

(Önemli Not: Siz siz olun, hiçbir zaman siz olmaktan, insan olmaktan ve gerçeği savunmaktan vazgeçmeyin!)