Çek bir yarışma… Yüzler floş olsun!

Ekranların ilk gözdesi dizilerse ikincisi de yarışmalar. Verimli topraklarından star fışkıran yurdumun nimetinden faydalanmak isteyenler için bu durum, bulunmaz fırsat. Bir ara insanları aynı mekâna doldurup gözetlemek modaydı. Laf olsun torba dolsun tartışmalarla rol kesenleri izletme kolaycılığı, uzunca müddet prim yapmayı başardı. Sonra birden gözden düştü. Yeni moda, yetenek avcılığı! Bunun neresi kötü denebilir. Kötülük tabii ki yok ama sunilik diz boyu. Sunumdan eleştiriye, kurgulanmış sahtecilik fazlasıyla göze batıcı. Programları isim olarak ayırmaya da gerek yok. Nasılsa, üç aşağı beş yukarı hepsi aynı! 

‘Diyebilirsin ki, bir insanı fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin? Haklısın. Belki de çok az…’! Bunlar, İstanbul Modern ve Sabit Fikir işbirliğiyle düzenlenen ‘Sözünü Sakınmadan’ söyleşisinin konuğu Hakan Günday’ın ‘AZ’ kitabını açıklayıcı sözler. Ama TV’deki yarışma fantezisine çok güzel uyuyor. Armağan Çağlayanlı, Ercan Saatçili ‘Pop Star’lara rahmet okutan günümüz benzerlerinin en büyük özelliği gergin yüzlü jüriler. Fabrikasyon duruşlarla koltuk dolduranların mimiksiz ifadelerinin arkasındaki niyeti anlamak neredeyse imkânsız… Bayanlar cenahında estetik mamulü fal taşı gözlerle boş bakanlar ve botokslu şişikler boy göstermekte. Sıfır beden hastalığına yakalanıp kumaş tasarruflu kıyafetleriyle salınan, lakin söylediklerinden pek bir şey anlaşılmayan porselen sunucular da bu safta arz-ı endam eyleyenlerden. Floş bayanların mayhoş sazcılarıysa, nevi şahsına münhasır tavırlarla zirve yapmış her konunun uzmanı medyatik beyefendiler. Pek çok alanda niceleri destekçi bulamadığından harcanıp giderken gizlide kalmış yetenekleri açığa çıkartma şovlarında bir diğer rutin, jüriden birinin bel altı espriler veya popüler söylemlerle öne çıkması! Amaçsa yetenek, bayatlıklar ne gerek? Anlayan artize gitar saz, anlamayana çek bakalım caz… Ama ne yazık ki reytingler az. 

Anibal Güleroğlu