Çekilin önümden

Ne garip şeyler hissediyor insan gün içinde birbirinden çok farklı. Umuda sarılmak bile yetmiyor, neresinden tutarsan tut, elinde kalıyor hayat. Bu günlerde haddinden fazla sorumluluk yüklendik ya ve birde çaresizlik, ne yalan söyleyeyim kendimi tanıyamıyorum. Ağır geliyor bugünlerde yaşamak, öyle ki sorumluluklarımdan bile kaçar oldum, çaresizliği hiç bu denli ağır hissetmemiştim, bir köşede miskin miskin oturmak ve olacaklara seyirci kalmak, oda bana göre bir şey değil, eee ne kalıyor geriye ruh sağlığımı koruyabilmek için.

Bu soruyu kendime sorup, olmayan cevabı için kaç yanlış şık işaretledim bilemezsiniz. Boşa koyup dolmayan, dolanında içine sığmayan umutsuzluğun canını almak istiyorum aslında, istiyorum da bi çare, yüzsüz bir kibirlikle karşımda duruyor, sinir uçlarıma doğru alaycı bir sinlilikte bakarak üstelik.

Çaresiz kaldığında ne yapar insan, kime ne faydası olur ki kendisine fayda sağlayamıyorken.

Bunlar son zamanlarda yaşadığımız ve ülke olarak içine düştüğümüz ve yahut düşürüldüğümüz keşmekeşin tranvaları. Hiç iyi günlerde değiliz, korkarım bu karmaşıklığın üstesinden gelebilecek kadar ne gücümüz, ne de akla mantığa yatan bir yolumuz var, kapıldık gidiyoruz bir girdabın içine.

Yaşamım üzerinden kazandıklarım ya da kaybettiklerimin bir değerlendirmesini yaptığımda, kendime hep telkinlerde bulunurum, beterin beteri var haline şükret ama hali kalmayınca insanın şükür kısmının da maneviyatından uzaklaşıveriyor ve tam tersine isyankâr yanıyla tanışıveriyor.

Bir umut dalı bulabilmek neden bu kadar zor, tutunmak istiyorum ey ahali… Kalan ömrümün her saniyesinde, tadına vararak hayatı solumak ve yanımdakine yanı başımdakine bir umut olmak.

Çekilin hayallerimin önünden, yaşama sevincimin önünden, bana bırakın bana verilen hayatı.

Ben insanlığımdan utanmak değil, onunla gurur duymak istiyorum. Ben kadınlığımdan utanmak değil onunla gurur duymak istiyorum, anneliğimle övünmek, sevmek istiyorum hep yaptığım gibi, önüme kim gelirse ona bir damla mutluluk aşılamak istiyorum.

Ayıplardan, günahlardan, korkulardan kurulan çemberlerin içine hapsolmak değil, bir kuş gibi uçabilmek istiyorum yeryüzünün semalarında.

Ben çocukların çocuklarımızın, yetişkinlerin içine sığmayan kindarlıklarına bulaşmamasını istiyorum. Onların çocuk olmalarını doyasıya yaşamalarını istiyorum zira çabuk büyütüyor öfke ve acılar insanı.

Bir başkasının yaşam hakkının üzerine ipotek koyma hakkımızın olmadığını bile bile neden dayatmacı ve kendi fikrimizi kabul ettirme gibi bir cehalete kapılıyoruz anlayamıyorum.

Bunaltmayın beni ve benim gibi her şeye rağmen kendini çevresini sevmeye gönüllü olan binlercesini.  Kirlenen insanlığın ne faydası olur gelecek kuşaklara…