Çekilmez bir adam oldum yine…

Oldum olası dokunur bana ve oldum olası ağlatır beni…

Çocukken kimseye aldırmazdım da, yaş ilerledikçe ağlamak bir tuhaf kaçmaya başlamıştı.

Hele yaş kemale erdiğinde ağlarsan eğer, dudaklarda müstehzi bir gülümseme oluyor.

Fısıldaşmaları duyuyorsun; “çok duygusal oldu artık…”

Onlara dönüp “hadi oradan gafiller, ben çocukluğumdan beri böyleyim” diyemiyorum, çünkü boğazıma çöreklenen düğüm buna izin vermiyor…

HER 8 MART GÜNÜ:

Evet, her Dünya Emekçi Kadınlar Gününde huysuzlaşır, aksileşir ve ağlak olurum…

Ne ilgin var Kadınlar Günüyle demeyin:

O gün sevgilisinden tek taş bekleyen, kadınlar gününü eğlenerek kutlayalım diyen, eller havaya eğlenceler düzenleyip göbek atan kadınları görünce huysuzlaşırım ve gene gelip boğazıma yerleşir o kahrolası düğüm…

Kimseye karışamam, herkes bildiği gibi kutlasın, ne yapayım?

Hele o riyakâr kadınlar günü kutlamaları yok mu?

Eğlence fotoğraflarını yayınlayıp, işte böyle kutlanır kadınlarımızın günü diyenler yok mu?

Sorsam bilirler mi kadınlar günü neden kutlanır? Nasıl kutlanır? Bilmezler elbet!

Bilseler göbek atarlar mı?

Hayatını yitiren emekçi kadınları düşünürüm o an…

129 kadın işçi yanarak can vermişti 8 Mart 1857 tarihinde…

Hiç tektaşları olmadı onların. Hiç kimse karanfil vermedi onlara.

Ve onlar hiç “eller havaya, hop hop göbek atalım” demediler. Diyemediler!

Yanarak ölen o emekçi kadınların tek dileği vardı: Çalışma şartlarımız düzelsin!

Onlar yanarak öldü; bizimkiler göbek attılar, hediyelerle mutlu oldular!

Gel de ağlak olma! Gel de aksileşme!

Gel de utanma; yanarak ölen kadın işçilerden…

İşte tek taş beklenilen, göbek atarak kutlanan kadınlar gününün aslı budur…

Ortada “cinsiyet” yoktur; EMEKÇİ vardır…

Attığımız göbekler yanarak ölen kadın işçiler içindir!

Hayırlı olsun!