Çelişki...

Hayat ne kadar karmaşık. Bazen hayallerime kendim bile inanamazken, bazen de ölümlü dünya, yerim de saysam ne olacak diyorum. Hayat değil belki de karmaşık olan, sadece duygularım. Dünya hiç kendini değiştirmiyor. Kendi ekseni etrafında dönüp duruyor. Güneş doğuyor. Gün yaşanıyor. Güneş her zaman ki gibi batıyor. Biz derin bir uykuya dalıyor, yarınlardan umudumuzu hiç kesmiyoruz. Planlarımız hep gelecek için. Bugün için yaşamak gereksiz, nasıl olsa bir şekilde geçer, dün zaten geçmiştir. O halde gaye yarınlar…

Hayat bana, isteklerim karşısında sakin olmayı biraz da olsa öğretti. Bir olayın arkasında çok koşturur, çok emek verirdim. Şimdi geçmişe bakıyorum. Benim için çok önemli olan bir olayın şu an hiçbir değeri yok. Olsa da olurmuş, olmasa da. Niye bu kadar hırslıydım o halde. Daha sakin, daha kararlı yaşamaya çalışıyorum artık.

Çocukluğumdan bu yana, istediklerimin önünde kimsenin durmasını istemedim. Bir işi yapacaksam, bilinçaltına onu yerleştirir, zaman içinde yapmak istediğimin doğru olmadığını anlasam da, er ya da geç onu yapardım.

Bir gün;

Okula gitmiyordum henüz. Bahar gelmiş ve badanaya başlanmıştı. Salonun ortasında turuncu ve beyaz boyalar duruyordu. Annem ve babam iki rengi birbirine karıştırıp, daha uçuk ve tatlı bir renk elde etmeye çalışıyorlardı. O kadar istememe rağmen benim fırçayı duvarlara sürmeme izin vermediler. İçim içimi yiyordu. Boya yapmak istiyordum. Zaten boyalara hiç dayanamam. Renkler beni hep çekerler. Terasa çıktım. Baktım bir kova turuncu boya, bana bakıyor. Yanında da büyük bir fırça. Sonra bir baktım terasın bütün yer taşları turuncu olmuş. Boyamıştım. Hem de yerleri. Yapılacak bir şey yoktu. Annemler bunu kesin fark edecekti. Temizleme şansım da yoktu. Sürüldüğü kadar kolay çıkmıyor yerden. Babam hiç kızmadı. Fakat terasın yer taşları uzunca bir süre turuncu renkte kaldı.