Çelişki

Aynı masada oturduğum, karşılıklı kahve içtiğim adamı dinlerken ve hatta yüzüne gülümserken, aklıma gelen soru şu;

Kötü değişir mi?

Şartlar ve çevre değiştiğinde kötü, iyi olabilir mi?

“Olur” demek, fazla iyimser bir cevap gibi gelmiyor mu size de?

“ Olmaması lazım!”

“ Olmaz öyle şey” de diyemiyor insan, dili varmıyor...

İnanmak, bir şans daha vermek istiyor... Karşısındakine değil ama kendine!

İçinde bir yerlerde sakladığı, zamanında elinden elma şekeri alınmış, kandırılmış çocuğa...

Değiştiğini, yeni bir hayata başladığını, eski hatalarını bir daha asla yapmayacağını anlatıyor adam...

“ Yaşananlar da unutulmuyor” diye geçiriyorum içimden, gülümsemeye devam ediyorum...

Gülümsemek değil! Refleks bu yüz ifadesi, belki on beş yıldır yaptığım mesleğin bana kazandırdığı bir alışkanlık...

Zamanında “ eğer bu işten ekmek yemek istiyorsanız, yüzünüz sirke satmayacak” demişti birisi...

Bizde inanmıştık o dönem, başımıza ne gelirse gelsin, canımız ne kadar yanarsa yansın, gülüp geçmiştik...

Şimdi olsa, aynı adamın yakasına yapışıp, “ büyük şirketleri neden gülme özürlü adamlar yönetiyor” diye sorardım!

Israrla bir kahve daha ısmarlamak istiyor adam, “ zamanımın olmadığını” söyleyip müsaade istiyorum...

Yağmur yağıyor bir taraftan, arabaya gidene kadar ıslanıyorum...

&&&

İnsan nasıl da çelişiyor kendiyle!

Daha birkaç hafta önce “herkes değişir, bundan doğal ne var?” Diyen ben değil miydim?

Kötünün iyi olabileceğine neden inanmak istemiyorum o zaman?

Aslında istiyorum...

Bakar mısınız daha bunun cevabını bile veremiyorum...