Celladına Aşık Kadınlar

"Söz geçmez yerlerinden öperim/ Umut her daim yeşil bir çiçek / Kaçışların  vardığı yer sensin/ Üzülme gül bu da geçecek" der bir şair kendi yalnızlığının göğünden koparıp, siyahın koynunda rengarenk kuşakları hayale bağlarcasına. Seslenir de kendi celladına müptela savruk sultanlara, aynalar gibi vurur gerçeği yüzüne. Elif gibi sevmeler durmuş bazılarının gecesine, Vav gibi teslimiyetler gündüzünde. Üzülme. Bu hayat sahnesinde figüranların rolü kısadır ve sevmeleri gibi sevişmelerinin izi yoktur ruhunun teninde. Bak soyundu yine gece düşe, kırmızı elbisesinden sıyrılırken, en tutkulu çığlıkları kaçak martılar saklıyor şimdi. 

 

Gece tohum serpen onca düşüncenin içinde sır gölgelere gebe kalıyor ve büyüyor aşk içinde. Kan revan bir öpüşten kalan ruj izleri gibi kalıcı bu kimsesizlik. Ne başım eğik artık, ne ellerime dalarım. Bilirim bu eller ki şifadır kıymet bilene. Bu ruh ki tutkudur kendi renginde usulca saklayabilene. Arada bir kendine dön "Aman bana ne" de. Yoksa yüküyle abanır hayat üstüne, çünkü hayat zayıf görürse affetmez. Abanırken bile seni, nefessiz bırakmak istediği bir düşman gibi görür. 

 

Dik dur, cellatları adam yerine saysaydık, biz ateşe tebessüm etmezdik bunca zaman. Sen bir nehirsin en başından başlayan, usulca düş gözlerine yüzünde tebessüm açılarına inat besle. Günahkar yaşayan bir insanın tavsiyeleri say bunları inanları bilmem ne der. Geçen zaten dibine kadar battım karanlıklarda günahın içine, siyahlar yüzümü okşarken, kızıl bir aşk saklıyordu beni içinde ve ben bağırıyordum durmaksızın "Aşk" diye ama iki adımlık gidişlerin sonu yalnızlıktı. 

Hayat böyle işte kendini bilmezler için lüks sevdaların yalancı halleri, sahte insanların oyuncu durumları. Kendini bulanlar içinse bir avuç su sevinci. Darmadağınım. Şiirine mutluluk olmayana mısra olmaman dileklerimle...

 

BAKİ EVKARALI