Cem Karaca'ya

08.Şubat 2009 Ölümünün beşinci yılında Cem Karaca Karcaahmet mezarlığında anıldı.

Sanat dünyamızın iki büyük değeri Barış Manço ve Cem Karaca’yı ayrı yıllar ama aynı ayda kaybettik, Ocak, Şubat ayları sanki iz bırakanların göçü gibi gelir bana. Topluma mal olmuş bilinçlerin göçü gibi hissettirir.

Toprağa verildiği gün töreninde İstanbul’daydım. Yanımda ki bayanlar konuşuyorlardı, bayanlardan birisi diğerine “kapısının üzerinde Cem Karaca sanat yapar diye yazıyor” dedi. Tevazu erdemine bakar mısınız? Sanatçı değil, ”sanat yapar” yazıyor. Günümüzde henüz sanatçılığın kapısına bile ayak basmamış, ya da şov dünyasında çalışan, sanatın “S” siyle ilgisi olmayan gazinoda, sünnet düğününde şarkı söyleyenlerin kendilerini nasıl sanatçı diye takdim ettiklerine, hep şaşmışımdır. Bu insanların evdeki kendilerine baktıkları ayna dev aynası galiba.

Cem Karaca’nın töreninde beni en çok bu anı etkilemişti.

Ve diyordu ki koca ozan;

Ölüm bana sırıtarak gel

Ölüm öp ne’olur

Yüzünde o tanıdık riyakarlık,

Çünkü nice dost dediklerim,

Sarılıp öptüklerim

Suratlarında aynı eda ve sahtekarlık

Elbette haksın haktan gelirsin

Kimi gördük ki dünyaya kazık kakmış da kalmış

Heykelin bile dikilse

Sen öldükten sonra

Bakarsın tepene kuşlar kakalamış.

Cahar atıp şeş oynasan

Gene yenersin beni,

Ölüm bana gülerek gel

Ölüm öp n’olur

Sırtımdan vurdurma beni

Alnıma sık kurşunu

Karşıma geç, yüzüme bak ve

Öttür baykuşunu

Beni sordum mu ölüm

İkiz kardeşin doğuma?

Bağlayan ne çözen ne

Bu hayat denen düğümü

Kimi havyar yerken

Kimi soğan cücüğü,

Üç beş arşın beze sarar

Öyle gidersin.

CEM KARACA

Gönül bir mum,

Vefadır alevi

ANMAK vefadır

Giden sevgilileri

Seni anıyoruz dostlarla, şiirimiz olsun ruhuna dua.

CEM KARACA’ya

Yargılandı, sorgulandı,

Kimliği alındı,

Son yolculuğuna

Tekbirle uğurlandı.

Tüm izafi ayrılıklardan öte

İnsanın TEK ve BİR de

Toplandığını

Tüm ağızlardan duymak istedi..

Ey koca çınar,

Konuşsa

Gövdendeki halkalar

Algıladığım zamanda

Dünya yaşını yalanlar.

Sürgüne cezaya

Meydan okuyan

Köklerdeki saçaklar

Ne depremler kasırgalar

Seller gördün

Yıkılmadın koca çınar

Kırdın kalemi, kestin cezayı

Özgürlüğü yeğledin.

Büyük sözler

Büyük bilinçden çıkar

Bahçen küçük geldi gövdene

Velhasıl

Büyük yaşadın koca çınar,

Küçük yazdın adını kapına,

“Sanat yapar”

11.02.2004

Şerife Karaçayır Mutlu