Cem Karaca

İçimden düştüğü gibi...

İşte kendimi 'taraf' olmak zorunda hissettiğim anlardan birisi daha... Taraf olmak zorundayım, çünkü bu güne kadar geçirdiğim anlar, yaşadıklarım, tüm o coşkun tavırlarım, mutluluklarım, ya da üzüntü ve acılarım beni buna mecbur kılıyor. Aksi biraz yavan kaçardı zaten. Objektif olmak demek o konuyla ilgili duygusal bir bağının olmaması demektir. Birazcık yüksekten, birazcık uzaktan ruhsuz bir bakış açısı. Halbuki söz konusu sanat olduğunda duyguların devreye girmemesi imkansızdır. İşte o tüm geçmişimle ve duygularımla yoğrulmuş 'öznel' görüşüm Cem Karaca'nın, nam-ı diğer Cem babanın, belkide bu ülkenin gördüğü en büyük sanatçı olduğunu söylüyor. Üstelik yalnız da değilim. Benim gibi düşünen insanlar var. Sayıları az, birbirlerini tanımıyorlar ama varlar... İlk yazım Cem baba hakkında, öyle de olması gerekir zaten. Başkalarına da sıra gelir elbette... Sadece müzik değil, sinemada olur, edebiyatta... Ama hepside bizim bakış açımızdan olur... Biyografiler yazılır, şarkı sözleri ve akorları, videolar, tablar, yorumlar... Ama son söz yine Cem Karaca'nın olsun bu gün...

Artık ıslak ve mahzun değil yağmurlar

Baharın eli kulağındadır

Allahım sana binlerce şükür ki;aşığım

Yüreğim aşkın tam tavındadır

Hiç kimseler ırgalayamaz beni gayri

Zil zurnayım , körkütüğüm , aşığım

Kapım Mevlana kapısı bu gece

Deccal gelse razıyım

MUHTAR CEM KARACA