Çemberler

Siz, hiç bir çemberin içinde tutsak kaldınız mı? Eğdiniz, bükdünüz mü o demir çemberleri, çıkmak için dışına. Çemberin içinde çoktu tutsaklar. Tıkış tıkış sıralardaydık. Kalabalıkta da yalnızdı tutsaklar. Ana, baba kardeş, tanışlar da vardı o alanda. Çocuklukta çın çın öten tahta çemberler çevirirdik. Çocuklukta da bölünüyor sevgiler. Dilim dilim, kimi helvalı şeker, kimi acılı ezme. Yerde kilim Acem işi yalanlar ondan öte.

Çıksan biraz dışına çemberin seyreyle alemi.

Orman kalabalık ağaç yalnız. Yağmur sular sellerde. Nar bütün tane yalnız, saz bütün teller yalnız, şarkı bütün kelime yalnız şehir kalabalık insan yalnız. Ay çoktan asılı kalmış. Ekmek bütün bölen yalnız. Umutlar herkesin acılarda yalnız. Tek çizgide yollar yürüyenler yalnız. Bitmez ne yollar ne açılır çemberler. Sen bu yalnızlıklarda, sınırlarda asılı kaldın ay kız.

Çıkarsın bazen çemberden ya da öyle sanırsın. Gidersin birilerine de kendinden gidersin bilmezsin.

Bilmezsin ki çemberlerden daha zor daha yüksek kaleler kuleler örmüşler sana. Yok geçit sevdalara, kilitlenmiş kapılar. Sende kilit atarsın yüreğine. Kilit üstüne kilit. Demirin sertliği yüreğine işler.

Bedende pranga, ruhta zincir, düşünce firarda. Demir hasırdan zırhlar, ince ayarlar koyu karanlık. çemberler iç içe.

Aşkı düşlersin ki kolay olsun tutsaklık. Oysa aşk da kafeslerden kurtulup başka demir kafeslere girmektir.

Yine başlar yeni başka çemberler. Helezonlar sarar seni halka halka. Bir çember bir çember daha.

Kilitliydi duygular. Hep bir umut vardı açacaktı onu birileri.

Oysa ne kilitler açıldı ne çemberler kırıldı.

KAPALILIKTI SRÜVEN.

Cahide Yormaz Öz/ 23.12.205