Cemreler düşerken

Ne takvime baktığını anımsarım, ne bir kayda. Ama yılın takvimini kafasından yapan babaannem, soğukların zamanını, rüzgârların adlarını yanılmadan bilirdi.

Kış günlerinin hesabını hep Kasım ayına göre yapar, örneğin Aralık ayının ortalarında “Bugün Gasimin kırkı, Zemheri günleri” derdi.

Bitmek bilmeyen “Gasim” in kaçı olduğunu bilmek haddim olmadığından, gider gelir sorardım “Babaanneme, bu kış daha ne kadar sürecek?” diye.

Yollardan karın kalkmadığı, saçaklarındaki buzulların çözülmediği günlerde, “Zemherinin son günleri” demesini özlemle beklerdim.

Beklerdim beklemesine de, merkezdeki yüksekliği 1050 olan ilçeye yaz gelmek bilmez, Zemheri bitti diye sevinirken, Hamsin gelirdi.

Hani şu kovaladığı Zemheriye dönüp de, “Sendeki güç bende olsa, ineğin karnındaki buzağıyı dondururum” diyen Hamsin.

Seksen, doksan diye sayan babaannem bir gün sabah kalkar “Bugün Gasimin 100 ü, artık cemreler de düşer” derdi.

Yazın muştucusu olan bu haberle gözlerim ışılar, her yıl yeniden sorardım, “Babaanne önce havaya mı, suya mı, toprağa mı düşer?” diye.

Biz; yok havaya, yok suya, yok toprağa diye baharın geleceği günleri hesaplarken, babaannem içliğini çıkartmak için “Gasim yüz elli, yaz belli” diyeceği günleri beklerdi.

Ne her gün bir yaprağını kopartarak arka sayfasını okuduğumuz Saatli Maarif takvimlerimiz kaldı duvarlarımızda, ne de cemreleri aklından söyleyiverecek babaanne tiplerimiz.

Takvimlerimizin, babaannelerimizin işlevini üstlenen televizyon ekranlarında gözümüze sokulan dizileri izlerken, yılların alışkanlığından kurtulamayan askerin mi? Amerika desteğini arkasına alan tarikatların mı? Darbe hazırlığında olduklarını anlayamıyor, bağrımıza düşen zemheri ayazından kurtulup, düşen cemrelerin tadına varamıyoruz.

Bu toz duman arasında bile “Gasim yüz elli, yaz belli” diyebileceğimiz “Güneşli güzel günleri” bekliyoruz.

Biliyoruz ki, cemreler düştüyse, yazın (Güneşli günlerin) gelmesi kaçınılmazdır.