Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

01 Kasım '19

 
Kategori
Bebek - Çocuk
 

Cennette Bir Melek

Karanlık bir hastane odasındayım.

Belki de karanlık olan hastane odası değil de benim ruh halimdir. Aslında baharın şu ilk günlerinde tabiat tüm canlılığı ile uyanmaya başlamışken, Ilık esen rüzgar çiçek tarhlarının kokusunu getirmiyor yarı aralık pencereden burnuma. Veyahut ben duyularımı acıdan başkasına kapattım, kimbilir?  Ruhum acıyor senden ayrılırken. Çok değil daha birkaç gün önce o minicik kalbinin “pıtpıt” larını ultrason ekranından izlerken sevinçten içim içime sığmamıştı da o sevinç nerelerden taşacağını bilemeyip göz pınarlarıma hücum etmişti. İçimde bir mucizeyi taşıyor olmanın gururuyla gezmiştim yarı sarhoş gibi ve bütün dünyayla paylaşmak istemiştim senin yola çıkışının müjdesini!

Minik meleğim; kızımın merakla, sabırsızlıkla ve hasretle beklediği kardeşi… Arkadaşlarımın, ailemin, eşimin, dostumun mutlulukla karşıladığı müjde. Benim geç yaşıma rağmen tüm riskleri göğüsleyecek cesaretle çıktığım bu yolda sımsıkı tutamadın ellerimden. Halbuki seni ne çok sevecektim. Tıpkı ablanı sevdiğim gibi. Tabii ablan ve baban da öyle. Babaanneni görmen lazımdı varlığının müjdesini aldığında; anneannen, dedelerin, halan, teyzen…Nasıl mutlu oldu herkes bilemezsin.  Sen soğuk ve uzun kış günlerinin kasvetine son veren ilkbaharın coşkusu oldun hepimize, toprağa düşen cemre gibi umut oldun. griye çalan şu monotonluğumuzda yeşerdin, renk oldun. Düşünüyorum da bir yerde bir hata mı yaptım acaba, benden ötürü mü gelmekten vazgeçtin?

Ben sancıdan kıvranırken baban karşımda çaresizlikten kıvranıyor. Beti benzi atmış ümitsizce bana bakıyor. “Git” diyorum nefes alabildiğim ‘es’lerde. “ çık odadan ne olur, dışarda bekle” gitmiyor. Bırakamıyor beni. Ben ona üzülüyorum o bana. Ben bir sana ağlıyorum bir çaresizliğimize. Ama isyan değil bu tevekkül içindeyim yine de. Vardır diyorum Rabbimin bir bildiği. Belki de yaşasaydın her gün yaşayacaktık bu çaresizliği. Çünkü ilk trimesterde düşen, kalbi duran yani bir şekilde dünyaya gelmekten vazgeçen ceninlerin %80’i gebeliğin ilk 12 haftası içinde gelişir ve yaklaşık yarısının nedeni kromozomal anomalilerdir.

Beni bilir bilenler. Hiçbir duygumu içimde yaşayamam. Yani asla “ketum insan” olamadım kendi adıma. Paylaşmayacaktım duyar duymaz haberini herkesle. En azından ilk trimester geçene kadar (ilk 3 aylık sürede) Çünkü o zamanlar mutlu müjdeme göz aydınlığı veren eş, dost, akraba şimdi başsağlığı için her gelişinde her dillendirişinde zaten kabuk bağlamayan yaramı tekrar tekrar kanatacaklar farkında olmadan, biliyorum.

Herşey bittikten sonra ve sen benden tamamen gittikten sonra bir mesaj geldi telefonuma. İş arkadaşlarım aramaya cesaret edemiyor ama mesajla üzüntümü paylaşıyorlardı. “Söyleyecek sözüm yok, Rabbim sabır versin. Cennette bir meleğin oldu…”

Kısa ve derin…

Şimdilik hoşça kal ve bekle beni meleğim…

Tülay TERZİOĞLU Mart-2018 ZONGULDAK…

 
Toplam blog
: 11
: 170
Kayıt tarihi
: 28.09.06
 
 

Sevgi dolu bir ailenin yarım asıra yaklaşmış bireyiyim. Apartman köşelerinde, bilgisayar başında s..