- Kategori
- Şiir
Cennettekiler
Ölü bedenlere yuva olmuş
minik kulübeler mi gerçek mezarlar?
Yoksa,
ruhları hapseden önyargılar mı?
Bir kömür madeninde,
Toplumsal bir eylemde,
Ya da fosseptik kuyusunda çalışırken,
ölemeyecek kadar kalaltor
olabilmek mi şans?
Yoksa,
Öldükten sonra,
yüreği kanağlayan yüzlerin, binlerin BİR olduğu,
törenlerle uğurlanmak mı?
geride kalan eş, evlat, dost, akrabaların acılarını paylaşanların çokluğu mu,
zenginlik?
Ben onurlu yaşayıp "pisi pisine" ölmeyi yeğlerim,
Başkalarının günahını, vebalini, üzerimde taşıyarak,
Bir eli yağda bir eli balda yaşamaya...
Ruhun gerçek gıdası sevidir.
Yaşam da umutlar da onda filizlenir, yeşerir...
Artık köklerin nerde, dalların nerde bittiği ne farkeder?
Sevi ile insan VAR; dünya CENNET olur.
Gülçin ERŞEN – Temmuz 2013 / Güllük